Η ιστορία του Άμλετ αναβιώνει μέσα από μια εναλλακτική ματιά στο θέατρο Βαφείο Λάκης Καραλής. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση ο Αμλετ ταυτίζεται με τη PUNK γενιά του 70’ που κουβαλούσε την ίδια απογοήτευση για την κοινωνία. Η αδικία είναι συνδετικός κρίκος της μηδενιστικής γενιάς του Punk με τον Άμλετ. Θα έλεγε κανείς ότι οι νέοι αυτής της εποχής μοιράζονται το ίδιο δίλημμα με τον Άμλετ: “to be or not to be?".
Ιδού η απορία.
Το ότι το έργο του Σαίξπηρ είναι διαχρονικό έγκειται στο γεγονός ότι ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, δίνει την βάση για στοχασμό και περνά ποικίλα μηνύματα. Ο Άμλετ είναι ένας ήρωας που περιβάλλεται από μια απάτη. Αυτή αρχίζει με την δολοφονία του πατέρα του από τον αδελφό του, Κλαύδιο, ο οποίος στην συνέχεια παίρνει τον θρόνο και παντρεύεται την μητέρα του (Γερτρούδη). Στο πρόσωπο του σφαιτεριστή του θρόνου μετουσιώνεται πολύ περισσότερο ο ατομικισμός και η λογική του «πατώ επί πτωμάτων» για την προσωπική επιτυχία. Η αυλή της Ελσινόρης είναι ο κόσμος της υποκρισίας που τρελαίνει τον Άμλετ και τον κάνει μια φιγούρα επαναστατική που θέλει να αποκαταστήσει την αδικία.
Ο παραλληλισμός με την punk γενιά του 70' δεν είναι τυχαία. Ένα παρόμοιο μανιφέστο απάθειας και απογοήτευσης για την πορεία και την ηθική της κοινωνίας σχηματίζεται και τότε.Έχει ολοκληρωθεί η βιομηχανική επανάσταση ήδη από τον προηγούμενο αιώνα και βρισκόμαστε στο ζενίθ του καταναλωτικού καπιταλισμού. Nέοι κορεσμένοι από μια υλιστική κοινωνία που προσέφερε μόνο κατανάλωση και όχι ιδανικά, αντιδρούν στην αφόρητη σαπίλα. Εκφράζονται μέσω μιας υποκουκουλτούρας με βασική ιδέα το DIY (do it yourself). Στην ουσία αυτή είναι η κινητήριος δύναμη. Αυτοκριτική, αυτοοργάνωση και αντίδραση στην ανία.
Στο έργο του Σαίξπηρ βλέπουμε πάλι τον Άμλετ να αμφιταλαντεύεται σχετικά με το αν θα πάρει την εκδίκηση. Σχεδιάζει την αυτοδικία, να πάρει δηλαδή την δικαιοσύνη στα χέρια του, σκοτώνοντας τον Κλαύδιο, όμως χάνει πολύτιμο χρόνο και στο τέλος ο θάνατος έρχεται και σε αυτόν. Η καθυστέρηση της πράξης της κάθαρσης επιτυγχάνεται με την εμφάνιση του φαντάσματος του πατέρα αλλά δεν πραγματοποείται εγκαίρως. Το χάσμα ανάμεσα στον λόγο την πράξη έχει ως αποτέλεσμα να μείνει ατιμώρητη μια αδικία που διαιωνίζεται και κάνει τους νέους και τις νέες της δεκαετίας του 70' να επιζητούν να συγκρουστούν με την σήψη και την κοινωνική αδικία.
Oι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών πείθουν, με κορυφώσεις πιστές στην υπόθεση του έργου - ο πρωταγωνιστής Άμλετ αναμενόμενα ξεχωρίζει. Το λιτό σκηνικό με τον προσεγμένο εναλλασόμενο φωτισμό μεταφέρει το δράμα και καποτε τον μεταμοντέρνο παλμό της punk κουλτούρας. Προς αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει και η ένδυση των ηθοποιών. Η πρωτότυπη μουσική συνοδεία του έργου από την άλλη μεταδίδει κάτι από το χάος της punk σκέψης.
Το Ηamlet that punk είναι ο παραλληλισμός και η σύνδεση δύο εποχών που δηλώνουν το εξής : για να γίνεις από ανάξιος άξιος, πρέπει να βγείς από το μαύρο κουτί και να ζήσεις σαν τρελός από την χαραμάδα. Η θέληση να μείνει ασάλευτη μπροστά στον φόβο και μην ξεφύγουν τα όνειρα από τις πράξεις. Γιατί άραγε πόση αξία έχει να ζει κάποιος με δειλή συνείδηση...
Συντελεστές
Μετάφραση- σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Εικαστική επιμέλεια- φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Διδασκαλία και χορογραφίες σκηνικής πάλης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Άσπρου
Hair styling- make up: Γιώργος Νικολαΐδης
Φωτογραφίες: Τάσος Σκλαβούνος studio Μελενίκου31
Διανομή:
Άμλετ: Νικόλας Πιπεράς
Κλαύδιος: Νίκος Μαυρουδής
Γερτρούδη: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Λαέρτης- Γκίλντενστερν: Μανώλης Βαζαίος
Οράτιος- Ρόζενκραντζ: Ανδρέας Ανδρεάδης
Πολώνιος- Νεκροθάφτης: Μανόλης Καβίδας
Οφηλία: Κορνηλία Κυριάκη
και οι μαθητές του εργαστηρίου υποκριτικής studio Μελενίκου31 (πρώην studio της οδού Πλαταιών): Χρήστος Χατζημιχαήλ, Φανή Γιαννακοπούλου, Μαίρη Άσπρου.
Στην “ποντικοπαγίδα” εμφανίζεται ο Σταύρος Ράγιας
Πληροφορίες εκδήλωσης
Θέατρο Βαφείο
Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Αθήνα (Βοτανικός) , +302103425637
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 150′ (μαζί με το διάλειμμα)
Είσοδος 5 - 10 ευρώ
