Τζον, μωρό μου, να θυμάσαι… Τα κομμάτια δεν ταιριάζουν πάντοτε μεταξύ τους. Τώρα ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις… Ξύπνα, θα σε περιμένω. Για να με βρεις όμως πρέπει να με ψάξεις.
Άνοιξε τα μάτια του. Ο ανεμιστήρας στο ταβάνι γύριζε αργά και βασανιστικά. Κάθε κίνησή του τού θύμιζε τους γέρους που πασχίζουν περπατήσουν, αγκομαχώντας σε κάθε βήμα τους. Το φως του ήλιου διαπερνούσε δειλά-δειλά τα στόρια του παραθύρου.
Ξημέρωσε κιόλας… Ψηλάφισε το κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι, για να βρει τα τσιγάρα του. Σχεδόν ενστικτωδώς άρπαξε το πακέτο με τα Σιλκ Κατ, το άνοιξε και έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, το άναψε και βρέθηκε να κοιτάει το παράθυρο, προβληματισμένος.
Τι σκατά όνειρο ήταν αυτό που είχε δει… Στο κόσμο του, συνήθως τα όνειρα πάντα σήμαιναν κάτι. Τις περισσότερες φορές ήταν προειδοποίηση για κάτι που θα ακολουθούσε. Άλλες φορές κάποιος ή κάποια προσπαθούσε να έρθει σε επαφή μαζί του μέσα από τον κόσμο των ονείρων. Το κομμάτια δεν ταιριάζουν πάντοτε μεταξύ τους… Τι ακριβώς σημαίνει αυτό και ποια ήταν η γκόμενα στο όνειρο του.
Ξαφνικά το ράδιο άνοιξε από μόνο του… «Show, show, show me, how you do that trick, the one that makes me scream she said….».
Το Just like heaven των Cure... Μάλιστα…
Κινήθηκε προς το ράδιο, και γρήγορα-γρήγορα το έκλεισε… Δεν άντεχε τη φωνή του Ρόμπερτ Σμιθ για πολλή ώρα…
Πρώτα ένα όνειρο και μετά οι Cure… Αυτή η μέρα δεν είχε ξεκινήσει καλά...
Αναμενόμενο όμως… Πότε άλλωστε μια μέρα στην ζωή του Τζον Κόνσταντιν είχε ξεκινήσει καλά;
