Τον γνώρισα σχετικά πρόσφατα.
Ευθυτενής (ούτε καν «κοτσονάτος», καθότι μετά βίας μεσήλιξ - στα 70 του…), μ’ αλάνικο, ξύπνιο βλέμμα, αειθαλή άσπρη κώμη κι ένα σακάκι μπορντό. Σωστός σταρ!
«Ποιος κάθεται να γράψει βιβλία, όταν υπάρχει η κάμερα; Γιατί να περιγράψεις τ’ οτιδήποτε, αντί να το δείξεις;», πετάει προκλητικά, γεμίζοντας αμηχανία – και σούσουρο -τ’ ακροατήριο.
Τέρμα η λογοτεχνία, λοιπόν;;
Κατ’ εξοχήν «γκονταρικός», αντιμετώπιζε την κάμερα σαν παιχνίδι. Κι όχι σα δίαυλο των μεγάλων, αιώνιων ιδεών (Κι όμως, οι ταινίες του, αβίαστα κι ανεπιτήδευτα, τα ’παν όλα!)
Το πήρε απόφαση πως θα γίνει σκηνοθέτης, βλέποντας το Νίκο Κούνδουρο σ’ ένα ξέσκεπο τζιπ - ψηλός και θεωρητικός, καθώς ήταν – με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν…
«Έχει περισσότερη πλάκα από το να ’σαι υπάλληλος – έχει πέραση και στις γκόμενες», ισοπεδώνει τα πάντα, από μικροφώνου.
Εκστασιάζεται με τις ωραίες και τους ωραίους. Θηρεύει τη λάμψη (απ’ όπου κι αν προέρχεται – ακόμη κι από σταρλετίτσες της show biz…) Διότι σκέφτεται, πρωτίστως, εικαστικά.
Ο Αγγελόπουλος απορεί (ή μάλλον ξεγράφει) αν, κάποια εξ αυτών «μπορεί να παίξει». «Άστην, ρε Θόδωρε, δεν ειν’ για σένα αυτή!»
Επί Χούντας συνεργάζονταν, σε ελληνάδικο του Παρισιού - για τα προς το ζην. Ο Νίκος ντυμένος τσολιάς, έπαιρνε φούρλες. Ο Θόδωρος, στο μικρόφωνο. Μες στη γενική τρέλα, τού κολλούν το προσωνύμιο «φαλακρή τραγουδίστρια»… (Ναι, του Αγγελόπουλου!!)
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έφτυνε την τυπική εκπαίδευση:
«Απλά, πάρτε μια κάμερα και ΚΑΝΤΕ το!» (σσ Ο Τarrantino προσυπογράφει: Δε ΓΙΝΕΤΑΙ να κάνεις κακή ταινία, εφόσον γουστάρεις, στ’ αλήθεια, το σινεμά.)
Πρωτόπαθε καρδιακό στα 48 του, σ’ ένα αεροπλάνο που - κατά σύμπτωση - προσγειωνόταν σε πόλη που φημίζεται για τους καρδιολόγους της!
Έφυγε - πλήρης ταινιών - στα 74.
Το ’βαλε στόχο να βγάζει μια ταινία το χρόνο, «για να γλιτώσει απ’ την αυτοκτονία» (μετά τον «Εργένη», κατάφερε να μάς δίνει μία ανά δυο χρόνια - 12, εν συνόλω, μετά το προανάκρουσμα της καρδιάς. Not bad).
Κι επειδή, εν αντιθέσει με το θέατρο, ο κινηματογράφος ειν’ αθάνατος…
...επισυνάπτουμε τους, βραβευμένους με την κορυφαία διάκριση του Locarno, «Τεμπέληδες». Ταινία – ορόσημο για το ελληνικό σινεμά και, συνάμα, απόδειξη, πως ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ζει και καλαμπουρίζει με τη μιζέρια μας/ Όπως τότε, με τη φαλάκρα του Τεό…
