Συναντάμε τους εαυτούς μας σε ένα δωμάτιο. Οι τοίχοι είναι πέτρινοι και φθαρμένοι, το μοναδικό παράθυρο δεν έχει κούφωμα, τζάμι ή κάγκελα και κοιτάζει κάτω, από μεγάλο ύψος, σε ένα εξαιρετικά ασαφές υπαίθριο τοπίο, δημιουργώντας αυτήν την αίσθηση που είναι τόσο οικεία από τον τύπο του ονείρου που προσπερνάει το καλό και το κακό, σαν οι κατηγορίες αυτές να μην είχαν ποτέ βαρύτητα. Βασιλεύει ένα ακατέργαστο και αμετατόπιστο ημίφως, μα η κατάσταση δεν είναι καθόλου παθητική, δεν βρισκόμαστε εδώ για να παραιτηθούμε.
Πώς καταλήξαμε στο δωμάτιο; Δεν υπάρχει αμφιβολία: οδηγηθήκαμε αυτοβούλως, εκμεταλλευόμενοι τα διάκενα και την πλαδαρότητα των περιστάσεων. Επιλέξαμε να μεταφερθούμε εδώ, αντιμέτωποι με την ατμόσφαιρα, αυτή ενώπιόν μας, να μας εξετάζει διακριτικά μα αμείλικτα. Η συνθήκη αυτή είναι κομμάτι μας όσο και η ανακάλυψη του κόσμου ως εξωτερικότητας, όσο η παράλληλη διαίσθηση περί των τρόπων ύπαρξης που σαλεύουν εντός μας, αναμένοντας την ανταλλαγή ενός αναγνωριστικού βλέμματος.
Πρόκειται για μια σπείρα: βιώνουμε τη γονιμότητα ή μια διεργασία παραγωγής και τυπολογούμε τα χαρακτηριστικά της, αναρωτιόμαστε για την προέλευση και τις πιθανές της απολήξεις. Εδράζεται άραγε στη δομή ή στο περιεχόμενο, πώς σχετίζεται με ταυποκείμενα-ακροατές και τη λειτουργία-συνθέτη, ποιος ο ρόλος της επανάληψης στη διαδικασία; Τα ερωτήματα μετασχηματίζονται· στοχαζόμαστε τη δομή και το περιεχόμενο καθεαυτά, τη δική μας δημιουργία και αυτή που αντικρίζουμε, όλα όσα ανακινούνται από μια συνθετική απόπειρα.
Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό· κάθε μία από τις ψηλές νότες αποτελεί μια υπενθύμιση αυτού του αυτονόητου, και σχεδόν απροσπέλαστου, γεγονότος. Η συνάντηση αυτή τοποθετείται πάντοτε εντός και εκτός χρόνου, μονίμως λοξοκοιτάζει προς τη μεριά της αιωνιότητας τη στιγμή του θανάτου της. Η σπείρα μας ακινητοποιεί και κατορθώνουμε να αντικρίσουμε με σαφήνεια: κάθε αποτυχία στον βαθμό τελειότητας που της αντιστοιχεί, όλον τον χρόνο και όλους τους χρόνους που ποθήσαμε και οραματιστήκαμε επικεντρωμένους σε ένα σημείο που αέναα φύει καινούριους, του οποίου οι συντεταγμένες εκφεύγουν της εποπτείας ακριβώς όταν αυτή τις αδράχνει με τα αδιαφανή της χέρια.
[Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog fragmentary program.]
