Κάθε Χριστούγεννα οι ίδιες μαλακίες. Στολισμοί που έχουν ξεπεράσει το κιτς όσο η ανθρωπότητα την πεποίθηση ότι η Γη είναι επίπεδη, νερόβραστη μουσική 24/7 (εδώ υπάρχει ραδιοφωνικός σταθμός που παίζει συνεχόμενα χριστουγεννιάτικα για έναν ολόκληρο μήνα!) και ατελείωτο άγχος.
Άγχος να δούμε όλους μας τους φίλους και συγγενείς, να πάμε σε δέκα εορταστικά τραπέζια μέσα σε δέκα μέρες για να μην παρεξηγηθεί κανείς, να αγοράσουμε δώρα για όλους ενώ δεν έχουμε φράγκο ( μία τύπισσα από τη δουλειά μου που χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά έδωσε πεντακόσια ευρώ για να πάρει στα παιδιά της το playstation 4 επειδή είναι Χριστούγεννα!) και φυσικά άγχος να περάσουμε καλά.
Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το άγχος του χρόνου που περνά. Περπατούσα τις προάλλες στην Αθήνα και σήκωσα το κεφάλι μου έξω από ένα ζαχαροπλαστείο αν δεν κάνω λάθος, για να με χτυπήσει κατακέφαλα ο καριόλης αυτός ο αριθμός. ‘Ευτυχισμένο το 2015’, έγραφε ένα στολίδι που κρεμόταν από την πόρτα. 2015. Εστίασα στον αριθμό αυτόν και ό,τι άλλο βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο θόλωσε. Είδα ένα τεράστιο ρολόι του οποίου τα ψηφία γυρνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, 2016, 2017, 2018... Κάθε φορά που άλλαζε κάποιο ψηφίο, εγώ κόνταινα και μάζευα, ώσπου σύντομα άρχισαν να με πονούν τα πόδια μου, η μέση μου, το κεφάλι μου, η ζαλάδα με έκανε να κλείσω τα μάτια και να προσπαθήσω να αναπνεύσω ήρεμα και κανονικά, ώσπου το γαμίδι σταμάτησε να τρέχει και ξανάγινε απλώς ένα άσχημο στολίδι της σειράς. Συνέχισα τη βόλτα μου.
Βάζω στοίχημα ότι όλοι σας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς βγήκατε, χορέψατε, μεθύσατε, κοιμηθήκατε πρωί και περάσατε γαμάτα. Κι εγώ το ίδιο έκανα. Γίνεται κι αλλιώς; Πώς αλλιώς θα αποφύγεις να σκεφτείς ιδιαίτερα εκείνη τη νύχτα ότι φορτώθηκες έναν ακόμη χρόνο στην πλάτη σου και ότι όποια μαλακία και αν έκανες τους προηγούμενους δώδεκα μήνες, θα παραμείνει για πάντα μαλακία; Κάθε Πρωτοχρονιά όλοι αρχίζουν και καλά γυμναστήριο, δίαιτα, μαθήματα ζωγραφικής, ταξίδια και ό,τι άλλο νομίζουν ότι θα κάνει τη μελλοντική τους καθημερινότητα πιο όμορφη, ή τουλάχιστον πιο υποφερτή. Καλή τύχη με αυτό. Τα λέμε σ’ έναν χρόνο, με τις καινούριες σας πρωτοχρονιάτικες αποφάσεις. Εγώ εδώ και τρία χρόνια αρχίζω οδήγηση.
Εντάξει υπερβάλλω και λίγο. Η αλήθεια είναι ότι την παραμονή πέρασα όντως τέλεια. Βέβαια είναι επίσης αλήθεια ότι η νύχτα αυτή μου άφησε ένα γαμημένο βήχα, άπειρα φλέμματα, έναν παραπανίσιο βαθμό θερμοκρασίας σώματος και με έφερε λίγο πιο κοντά στο τέλος. Σιγά το πράμα. Κάθε νύχτα με φέρνει πιο κοντά στο τέλος, ενώ τα υπόλοιπα μπορούν κάλλιστα να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Οπότε ας μην το κάνουμε και θέμα. Τσάμπα το άγχος λοιπόν! Όλες οι μέρες ίδιες είναι! Και από αύριο ξεκινάω ράφτινγκ κουφάλες!
Η μαλακία είναι ότι ενώ συνειδητοποιώ απόλυτα ότι όντως η Πρωτοχρονιά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και δεν αξίζει να αγχώνομαι, τουλάχιστον περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέρα γι’ αυτά τα θέματα, παράλληλα ξέρω ότι κάθε φορά που θα εύχομαι σε κάποιον ‘καλή χρονιά’ τις επόμενες μέρες, θα με πιάνει ένα μικρό σφίξιμο στο στήθος... Άντε και καλή χρονιά λοιπόν!
