Frère Jacques, dormez-vous?* Για τα δάκρυα της Μαριάννας

*Το "Frère Jacques" είναι ένα γαλλικό παιδικό τραγούδι που ανάγεται κάπου στον 17ο αιώνα.

Οι απλοί του στίχοι θα μεταφράζονταν ως "Αδερφέ Ζακ, Αδερφέ Ζακ, κοιμάστε; Κοιμάστε; Χτυπούν οι πρωινές καμπάνες, ξυπνήστε, ξυπνήστε!"

Αναφέρεται σε έναν κάποιο Frère, έναν Αδερφό κάποιας εκκλησίας, έναν καλόγερο που κινδυνεύει να αμελήσει τα καθήκοντά του επειδή κοιμήθηκε λίγο παραπάνω.

Σήμερα θα προτιμούσα να τον σκέφτομαι σαν αδερφό με μικρό α, μακριά από την θρησκεία, την καθολική εκκλησία και το μοναχικό σχήμα.

Σαν έναν "κανονικό" αδερφό και, δίνοντας έτσι μια αυθαίρετη ελευθερία στη μετάφραση, οι στίχοι να αναφέρονται απλά σε κάποιον άνθρωπο μας κοντινό ο οποίος έτυχε να κοιμηθεί λίγο περισσότερο ένα πρωινό Σαββάτου κι έχασε το ξυπνητήρι.

"Ρε αδερφέ, κοιμάσαι; Χτυπάει το ξυπνητήρι, ξύπνα ρε, ξύπνα!"

Νομίζω ωστόσο ότι σήμερα ο Ζακ υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να μην ξυπνήσει, δεδομένου ότι μια βόλτα εχτές θα την είχε βγει και κάτι μπορεί να έτυχε. Άνθρωποι είμαστε. Όχι όλοι.

Σήμερα, το Παρίσι διαβάζουμε ότι ξύπνησε πιο κόκκινο...

Και πιο μαύρο.

Στρατός στους δρόμους, κλειστά σύνορα, απαγόρευση συναθροίσεων. Η Γαλλία θρηνεί τα παιδιά της που χάθηκαν και την ίδια αυτή στιγμή που οι νεκροί από τις σφαίρες του κτήνους είναι άταφοι, ξεκίνησαν ήδη να μιλάνε όλοι αυτοί που λίγους μήνες πριν ένεκα Charlie Hebdo είχαμε κεράσει έναν αχνιστό κουβά:

"Θα κανιβαλίσουν ακόμη περισσότερο στην προσπάθειά να εξισώσουν τους μουσουλμάνους, ντόπιους, πρόσφυγες και μετανάστες με τους ψυχοπαθείς ζηλωτές. Η ακροδεξιά θα βρει πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει ξανά μίσος και φόβο, για ακόμη περισσότερη διαίρεση, φορώντας τον χιτώνα της συνετής διαχείρισης και η σιωπηλή πλειοψηφία των μουσουλμάνων θα μείνει να υπομένει και την πίεση από την εξτρεμιστική πλευρά και την ανάδυση νέων κυμάτων ρατσισμού."

... κι επίσης, φυσικά, για το πρόβλημα μιας αντίπαλης συλλογιστικής που "στηρίζεται σε μια στρέβλωση: ό,τι αντι-δυτικό, ενάντιο στο δυτικό status quo, φέρει σπόρους ριζοσπαστικής κοινωνικής αντίστασης, η συλλήβδην απόρριψη των ουμανιστικών αξιών και ιδεών κοντράρει τον αστισμό και δια τούτου θέλει στήριξη. Πέφτει όμως σε ένα ατόπημα: εξισώνει αντι-διαμετρικές συχνά καταστάσεις με μόνο συνεκτικό ιστό την βία. Για να μην μακρηγορήσω άλλο, είναι αδιανόητο ο ίδιος άνθρωπος, που φωνάζει «Νίκη στην Ιντιφάντα», αλληλέγγυος στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, να είναι συλλήβδην αλληλέγγυος με κάθε εθνική, θρησκευτική, πολιτική, στρατιωτική ομάδα που βασίζει την δράση της στην τυφλή βία με μόνη κατευθυντήριο την αντίθεση στην δυτική επιρροή και παρέμβαση. Να μην αντιλαμβάνεται τις τόσο ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα σε ανεξαρτησιακά κινήματα του Αραβικού κόσμου με τους καλοπληρωμένους ψυχοπαθείς του Ι.S. Η δολοφονία αμάχων στην βάση της ιδεολογικής αντίθεσης πρέπει να καταδικάζεται απερίφραστα. Δεν χωράνε «ναι μεν, αλλά» εδώ φίλε μου."

Μην τα ξαναλέμε. Τουλάχιστον δεν έχω σήμερα όρεξη να γράψω κάτι περισσότερο, εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες ή οι ευχές.

Απλά θα ήθελα να πω,

και συγνώμη,

γιατί δεν είμαι ειδικός στο θέμα,

αλλά νομίζω ότι σήμερα η Μαριάννα κλαίει βουβά.

Η όμορφη νέα γυναίκα με τον φρυγικό σκούφο. H Mαριάννα της γαλλικής επανάστασης, η Μαριάννα που είναι σύμβολο δημοκρατίας κι ελευθερίας, σύμβολο αντίστασης σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό, κατέβηκε από το χαρτονόμισμα του γαλλικού ευρώ

και κατέβηκε νομίζω στον δρόμο και κλαίει και δεν ξέρει προς τα πού να πρωτογυρίσει την πλάτη της.