Στις 26 Νοεμβρίου τα έγκατα του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων σείστηκαν από τα κολασμένα ηχοτοπία τριών συνδιαλεγομένων laptops. Οι ιθύνοντες ήταν οι Unsample που, πλάθοντας χαοτκές συχνότητες και εφιαλτικά samples, συνένωσαν τα κομματιασμένα κολάζ της Βέρα Λυνν και του Χρήστου Τσάμη. Εκείνη την Πέμπτη συντελέστηκε μια οπτικοακουστική εμπειρία που έθεσε το καίριο ερώτημα για τον ρόλο της τέχνης στην κοινωνία· μετά από 3 ώρες απορρόφησης στην υπερπληροφόρηση των πολιτισμικών ερειπίων που δοκίμαζαν το attention span των θεατών μέσω τριών γιγαντοοθονών, η ετυμηγορία λήφθηκε: Τα πλάνα κατέληξαν τετριμμένα, η ιστορία, εκμηδενισμένη, σε απλή καταγραφή. Η δύναμη της εικόνας στράφηκε εναντίον του εαυτού της σχολιάζοντας με καταστασιακούς όρους το ξεστράτισμα της Δυτικής τέχνης μέχρι το έσχατο, διακοσμητικό πεδίο, εκεί όπου τα ευρήματα μετατρέπονται σε απόβλητα.
''Η Ελλάς ανήκει στη Δύση'' σκούζει ο Καραμανλής, τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν νίκη ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ορκίζεται· οι παραλληλισμοί με το ΠΑΣΟΚ είναι αναπόφευκτοι και οι αλληλοεπικαλυπτόμενες σκηνές το αποδεικνύουν. Έκτακτο γεγονός! Η επιτόπια αναζήτηση στο youtube μας οδηγεί στον νεοελληνικό βούρκο με κάποιο reality του Ant1 να μπλέκεται στο μοντάζ με έναν εξορκισμό της Εκκλησίας Όλων Των Εθνών στη Θεσσαλονίκη. Κι από την αναδρομή του ειδικού – τον Τσάκωνα, την Μενεγάκη, το φιάσκο στη ΝΔ – περνάμε στο γενικό: το φάντασμα του Lenin πλανάται πάνω από τον Stalin που βγάζει λόγο για τους φαντάρους που αργοπεθαίνουν στη μάχη, για εκείνους που χορεύουν και δίνουν ένα ύστατο, παθιασμένο φιλί πριν έρθει ο εχθρός· το Θωρηκτό Ποτέμκιν δεσπόζει πάνω από 2 μυρμήγκια που παλεύουν, πάνω από μια κρεατομηχανή που ξερνάει στρατιώτες όσο αθώοι πολίτες ανακατεύονται στο δοχείο του μαλλιού της γριάς ταυτόχρονα με μια πυρηνική δοκιμή.
Ένα leitmotif από το National Geographic απαθανατίζει το φοβισμένο θήραμα, μια αντιλόπη, να καταδιώκεται από την άγρια λέαινα: επανέρχεται ρουτινιάρικα, παραλλαγμένο ξανά και ξανά σε fast forward ή σε σέπια. Όμως δεν είναι μόνο η όσφρηση του κυνηγού υπερευαίσθητη – πειραματόζωα δημιουργούν συμπεριφοριστικά μία ταξική κοινωνία καθώς ένα παιδί πνίγει το λούτρινο αρκουδάκι του, ένας ύποπτος τύπος κροταλίζει τα κάγκελα του σχολείου και ο ουρανός αναποδογυρίζει, γίνεται θάλασσα δίπλα σε μια παρτίδα pong. Μία κοπέλα σνιφάρει από το καπάκι της λεκάνης, η επίπονη βελόνα του τατουάζ την κάνει να κρυφτεί κάτω απ' το τραπέζι αυνανιζόμενη. Φυσικές καταστροφές, twerking, παπάδες, επιληψία, candy crush, τσιχλόφουσκα, Plawres Sanshiro, καρουζέλ, μαραθώνιος, αλυχτίσματα, topless, σαρκαστικό γέλιο...STOP! Κόκκινο φανάρι. Ο Terry Gilliam σίγουρα θα εμπνεόταν από τον καμβά της επιφάνειας του πλανήτη Solaris. Οι σποραδικοί αποσυντονισμοί της μουσικής έπλεαν παρασιτικά ως τώρα, όμως ελλοχεύει ένα υπερηχητικό, ανεξέλεγκτο crescendo που κορυφώνεται με την αναταραχή της δημιουργίας του σύμπαντος: όταν τα στοιχεία συγκρούονται και η αστρική ύλη ανασυντίθεται.
Πλέον η ξεχαρβαλωμένη ηχητική λάβα που πριν λίγο κόχλαζε μανιασμένα έχει κοπάσει. Μάτια και αυτιά αναπάυονται και κανείς δεν φαίνεται να επεξεργάζεται την κονσόλα ή τους υπολογιστές. Το φως γίνεται δυσδιάκριτο ενώ τα pixels σχηματίζουν ένα κυβιστικό βιτρό από χρώματα. '+Χωροχρόνος' τέλος.
Ντανταϊστικές παραδοξολογίες ενός γνήσια επικοινωνιακού installation; Ισως. Αλλά τα αποκυήματα του ασυνηδείτου γεφυρώνονται συνειρμικά με τους ψιθύρους της αυτοαναφορικής κριτικής γιατί η ίδια η τέχνη δεν είναι ούτε ένα απλό εργαλείο, ούτε ένα απλό εργαλείο έξω από τον άνθρωπο, ούτε ένα απλό εργαλείο έξω από τον άνθρωπο και το κοινωνικοϊστορικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται
