Ανακάλυψα τον Matt Elliott χάρη σε ένα φίλο πριν περίπου τρία χρόνια. Θυμάμαι να ακούω στο repeat το «The broken man» στο μετρό και είχα ενθουσιαστεί όταν έμαθα ότι θα ερχόταν πριν δύο χρόνια στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερα να πάω σε εκείνο το live, οπότε στην είδηση της συναυλίας στην Death Disco, στις 2/4/2016, άρχισα να ρωτάω όποιον ήξερα και δεν ήξερα αν θα ερχόταν μαζί μου να τον δούμε (για κάποιο λόγο διστάζω ακόμα να πάω μόνος μου σε συναυλία). Ο φίλος τελικά βρέθηκε και το περασμένο Σάββατο έφτασε για μένα η πολυαναμενόμενη στιγμή.
Ο χώρος ήταν sold out, ώστε ανακοινώθηκε επί τόπου και από μικροφώνου ότι ο Matt Elliott θα έπαιζε ένα ακόμα βράδυ, το επόμενο, προκειμένου να καταφέρει να τον δει και όλος ο κόσμος που ερχόταν και ρωτούσε αν έχουν μείνει εισιτήρια. Τη βραδιά άνοιξε ο ION (βλέπε Mechanimal κλπ.) με ένα ηλεκτρονικό σετ, βασισμένο αφ’ ενός στα μινιμαλιστικά ambient parts που έχτιζε σιγά σιγά με την επανάληψη και αφ’ ετέρου σε δυνατά techno beats. Συνολικά ίσως να μην ήταν και ό,τι πιο πρωτότυπο, αλλά υπήρχαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα, έως και εξαιρετικά σημεία. Ίσως να έφταιξε και η κλασσική εκνευριστική συνήθεια του ελληνικού κοινού να μιλάει ακατάπαυστα και με περισσή αγένεια κατά τη διάρκεια του support, κάτι που δεν σε άφηνε να είσαι εκατό τοις εκατό στο κλίμα καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ.
Σχετικά με την εμφάνιση του Matt Elliott, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να περιγραφεί επαρκώς δια του γραπτού λόγου και αυτή είναι και η αιτία που καθυστέρησε τόσο να γραφεί αυτό το κείμενο. Είναι φοβερό να βλέπεις έναν άνθρωπο μόνο του στη σκηνή με μια κιθάρα να βγάζει τόσο πλούσιο ήχο, χάρη βέβαια στα δύο μικρόφωνα και τα πετάλια που χρησιμοποιούσε για να παίζει πάνω από την προηγούμενη μελωδία καινούριες, και να προσθέτει νέα φωνητικά πάνω από όσα προηγήθηκαν λίγο πριν. «The calm before» ο τίτλος του νέου του άλμπουμ, φράση τόσο ταιριαστή για όλη του τη μουσική, η οποία χτίζεται σε πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες και αυτήν την φωνή που σε αφήνει με το κεφάλι γερμένο και το στόμα μισάνοιχτο, αργά και υπομονετικά με βασικό όχημα την επανάληψη, μέχρι να έρθει το καταιγιστικό, λυτρωτικό ξέσπασμα στο τέλος σχεδόν κάθε κομματιού.
Πέρα από κομμάτια της καινούριας του δουλειάς, έπαιξε και παλιά, ένα μάλιστα εκ των οποίων αφιέρωσε σε έναν τύπο που είχε ταξιδέψει από τη Ρωσία για να τον δει. Επίσης διασκεύασε το «I put a spell on you» και προτελευταίο έπαιξε ίσως το αγαπημένο μου «Dust flesh and bones» από το «The broken man», που μας άφησε όλους άναυδους, συμμέτοχους στην υπαρξιακή του αγωνία. Καθώς όμως δεν μπορούσε να αποχαιρετίσει το κοινό με αυτή τη γεύση “on a Saturday night in Athens”, όπως είπε, κράτησε για τελευταίο κομμάτι μια ακόμη διασκευή, τη Μισιρλού.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του live όλος ο κόσμος ήταν απόλυτα προσηλωμένος και ήσυχος, βυθισμένος στην κατανυκτική ατμόσφαιρα, ενώ στο τέλος κάθε κομματιού περνούσαν μερικά δευτερόλεπτα για να συνέλθει από το μίνι σοκ αυτού που άκουσε και να χειροκροτήσει. Με δυο λόγια, ήταν μακράν από τα καλύτερα live που έχω δει.
Για το Kaboom: Μάριος Κατρίτσης
Οι φωτογραφίες από τη συναυλία είναι από το rocking.gr
