Παραθέτω αυτούσιο ένα μέρος της περιγραφής της ομάδας 'Music Is' – διοργανωτών της συναυλίας που παρακολουθήσαμε στον πολυχώρο 'Τριανόν' στις 15/11 – από το site τους: ''Το δίκτυο δράσεων Music Is Network συντονίζεται από μια ομάδα μουσικών δημιουργών, εκπαιδευτικών και ερευνητών, που αναζητούν νέες καλλιτεχνικές και ερευνητικές διαδρομές, χωρίς στερεότυπα''. Σύμφωνα με τον Αλέξη Πορφυριάδη, εκ των ιδρυτών της ομάδας, δεν ασκείται κανενός είδους αισθητικός έλεγχος, δεν προωθείται καμία υφολογική κατεύθυνση στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στις δράσεις του 'Music Is'. Ο κύκλος 'Μουσική και Ποίηση', που διεξάγεται για 2η χρονιά, περιλαμβάνει ακόμα 4 συναυλίες που θα διεξαχθούν στον ίδιο χώρο μέσα στους επόμενους μήνες μέχρι τον Μάρτιο. Πριν συνεχίσω με μια απόπειρα κριτικής οφείλω να διευκρινίσω πως η σχέση μου με την ποίηση βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο οπότε οι απόψεις μου περί αυτής είναι πρωτίστως αισθητικές.
Μετά από μια μικρή καθυστέρηση λόγω προβολής η αίθουσα σκοτείνιασε με τα φώτα των αναλογίων να μετασχηματίζονται σε θαμπά άστρα. Στα έργα του Νίκου Ντρέλα είναι εμφανής μία σχέση με την τροπικότητα της παραδοσιακής μουσικής. Η θλιβερή εισαγωγή της (κλασικής) κιθάρας ακολουθήθηκε από τραγούδι σε στυλ οπερέτας με μια μάλλον υπερβολική δόση δράματος από την Ελένη Λιωνά. Οι νεορομαντικές φράσεις του πιάνου, πότε με 2 και πότε με 4 χέρια, εν μέσω εκλεκτικών χρήσεων των παύσεων και του pedal, έτειναν να σκορπιστούν στην ατμόσφαιρα· μετά από μια δεξιοτεχνική cadenza της κιθάρας η ηχώ του πρώτου θέματος επανήλθε παραλλαγμένη. Η ταυτόχρονη απαγγελία της ποίησης του Κώστα Λάνταβου έγινε διόλου τυχαία από τον ίδιο και τον ηθοποιό Νίκο Σουρβίνο – κι αυτό γιατί τα συναισθηματικά άκρα της διαφοράς στην ηλικία τους ανέδειξαν την υπαρξιακή θεματολογία των στίχων. Οι αναμνήσεις της άνοιξης που παρήλθε, τα όνειρα μιας χαμένης νιότης, η απόλυτη μοναξιά μπροστά στον θάνατο αποκάλυψαν ένα χριστιανικό discourse που ουδεμία συνάφεια έχει με την οντολογική υπόσταση του χρόνου. Παρά το πλούσιο λεξιλόγιο της 'Διαδρομής (Άνθρωπε)' δεν βρήκα κάποια εννοιολογική συνοχή ανάμεσα στους μπανάλ στίχους, αλλά υποθέτω πως η τέχνη δεν χρωστάει πάντα εξηγήσεις.
Στο δεύτερο μέρος ένα τρομακτικό drone υπόβαθρο από το laptop του Αλέξανδρου Δρυμωνίτη συνόδευε την εφευρετική ''instant poetry'' που κατασκεύαζε σε γλώσσα προγραμματισμού. Ο ανήλιαγος βυθός του ωκεανού κοιμάται και ξυπνάει, αναμειγνυόμενος με ψυχρές εντολές, λογικές συνεπαγωγές και αντιθετικά σχήματα (όταν μπορείς να αγγίξεις κάποιον αλλά όχι να τον δεις και όταν, μοιραία, μπορείς να τον δεις μα όχι να τον αγγίξεις). Καθώς η μέγγενη των noise συχνοτήτων γράπωνε το κοινό όλο και πιο σφιχτά, στην οθόνη που εκτυλισσόταν το ποίημα εμφανίστηκε το αποτέλεσμα 'Error' στην επιλογή 'Literal'. Μετά από ένα λανθασμένο χειροκρότημα η Ειρήνη Βακαλοπούλου ανέβηκε στη σκηνή: οι σουρεαλιστικές αφηγήσεις της σε ένα σοβαρό, ωμό στυλ και η ρυθμική, άχρωμη φωνή της δεν μπόρεσαν παρά να γοητεύσουν τον κόσμο. Η ρομποτική αποσύνθεση της επιτόπιας ηχογράφησης παραμόρφωνε μπλεγμένες λέξεις που επαναλαμβάνονταν, μικροφώνιζε πάνω σε ακατάλληλους επιθετικούς προσδιορισμούς που μολαταύτα έμοιαζαν προφανείς. Ομολογουμένως η χρήση πολυμέσων στην τέχνη κοιτάζει προς το μέλλον.
Τέτοιες δράσεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες και η ομάδα 'Music Is' έχει αποδείξει, τόσο με το 'Music In Motion Fest' όσο και με το 'Impro Fest' που βοήθησε να διεξαχθούν φέτος, ότι αποτελεί ενεργό πυρήνα στην αναζήτηση νέων καλλιτεχνικών ρευμάτων της μετα-μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
