Τολοιπόν. Δύο μέρες, δέκα διαφορετικές μπάντες. Δύο μέρες γεμάτες ψυχεδέλεια, δυνατό μπάσο, ένταση. Όλα αυτά λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια. Σε έναν ανακαινισμένο χώρο, αισθητικά άρτιο. Ήταν όλοι τους εκεί, με τη σειρά, ό, τι καλύτερο ίσως έχει να παρουσιάσει η ντόπια σκηνή αυτή τη στιγμή. The Steams, Chinese Basement, My Drunken Haze, Prins Obi& The DreamWarriors, Noise Figures, Acid Barrets, Alien Mustangs, Circassian, BLML και φυσικά Bazooka. Δεν ξεχάσαμε κανέναν.
Κάθε μπάντα που έβγαινε στη σκηνή έπαιζε γεμάτα, ακομπλεξάριστα, με πάθος. Έβλεπες την απόλαυση στις εκφράσεις τους. Το ίδιο και στον κόσμο από κάτω. Δεν ήταν πολύς άλλωστε, μπορούσες να τον παρατηρήσεις εύκολα. Για δυο μέρες μπορούσες επιτέλους να ακούσεις λίγη πραγματικά καλή μουσική. Να ακούσεις πράγματα καινούρια, να δεις τη μουσική στη γέννησή της. Λείπει τόσο πολύ από την πόλη αυτό άλλωστε. Μπορούσες να δεις τον κόπο και τις ατέλειωτες πρόβες πιτσιρικάδων να μετουσιώνονται σε μια νύχτα οργής και πάθους. Για την ιστορία, οι Chinese Basementπάντα θα μας απογειώνουν, έχοντας μάλιστα δουλέψει ακόμα περισσότερο από την τελευταία φορά που τους είδες, οι AlienMustangs ήταν η αποκάλυψη του διημέρου και οι Bazookaθα είναι πάντα ένα βήμα παραπέρα, άπιαστοι. Οι Bazooka είναι απλά παγκόσμιοι, νιώθεις πως κάθε φορά σπάνε τα χέρια τους πάνω στις χορδές, χύνοντας ταυτόχρονα τόνους ιδρώτα. Αλλά το ρεπορτάζ σταματάει εδώ. Πάμε παρακάτω τώρα.
Η πόλη πρέπει να γεμίσει καλή μουσική, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν υπάρχει καλύτερο αντικαταθλιπτικό άλλωστε. Είναι σημάδι των καιρών ότι δίνεται πλέον ολοένα και περισσότερο βήμα σε νέες μπάντες, νέα παιδία να βγάλουν στη σκηνή τον ψυχισμό τους. Χωρίς διάθεση εμπορευματοποίησης τις περισσότερες φορές. Ίσα-ίσα να βγουν οι μπύρες για την επόμενη πρόβα. Πρέπει να πληθύνουν οι χώροι όμως. Είναι λίγοι αυτοί που μπορούν και τζαμάρουν πλέον σε κάποιο γκαράζ, σε κάποιο υπόγειο, πώς να το κάνουμε.
Το διήμερο μουσικά ήταν πολύ σωστό. Έπιασε τη φάση, παίχτηκε μουσική στο τώρα. Μένουν όμως ακόμα πολλά να γίνουν. Πρέπει επιτέλους η μουσική να βγει έξω. Να βγει στο δρόμο. Τέτοια δυνατά γκιγκ θέλουν και το κατάλληλο τοπίο. Σκέψου, φαντάσου, νότες και ψυχεδελικά ακόρντα να ακούγονται στους δρόμους της πόλης, οργισμένα λάιβ να δίνονται σε κάθε γωνιά. Ελεύθερες συναυλίες στα λιγοστά πάρκα. Κι αν ακόμα δε μας φτάνουν οι χώροι, να φτιάξουμε δικούς μας. Καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, άδεια κτήρια, γκρέμια, φτιάχνουν το τέλειο σκηνικό. Να τα πάρουμε στα χέρια μας επιτέλους, Κάπως έτσι ξεκινάνε τα πιο ωραία πράγματα. Κάπως έτσι μπορεί να χτιστεί κάτι πολύ καλό. Πρέπει να πάρουμε πίσω την πόλη. Με τη μουσική μπορούμε να αναπλάσουμε το αστικό τοπίο, να του δώσουμε νέα προοπτική, νέα έννοια. Ένα μπάσο, τα τύμπανα, η σωστή νότα στη κιθάρα και μια βαθειά κραυγή μπορούν να μας οδηγήσουν πολύ μακριά, θα το δεις. Ακόμα και αν η νότα δεν ήταν σωστή τελικά.
ΥΓ: Σκατά στην μπύρα σε πλαστικό μπουκάλι, τη χειρότερη συναυλιακή ανακάλυψη των τελευταίων χρόνων.
