Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παλιά αγαπημένη μας γνώριμη σε ένα κατάμεστο Piraeus Academy το περασμένο Σάββατο. Η Patti ξεκίνησε ακριβώς στις 21.15 και έδωσε ένα ανεπανάληπτο show, στο οποίο εκτός από το ότι ερμήνευσε κομμάτι-κομμάτι ολόκληρο το ιστορικό άλμπουμ της horses, πλαισίωσε τη συναυλία και με διασκευές κομματιών από velvet underground και ακόμα και από Prince! Προσωπικά συγκαταλέγω τη διασκευή της στο when the doves cry ως μία από τις πλέον όμορφες και αισθαντικές διασκευές όλων των εποχών! Η Patti Smith έχει έναν μοναδικό τρόπο να ερμηνεύει, εντελώς και χαρακτηριστικά δικό της , τον οποίο η αχλή του χρόνου δεν έχει καταφέρει να εξαφανίσει. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά και πώς να κινείται πάνω στην σκηνή (το απέδειξε περίτρανα), και κυρίως πώς να τοποθετεί τη φωνή της στους στίχους επιτυγχάνοντας ένα βαθύ και διεισδυτικό μοτίβο ζεστασιάς αλλά και αυξανόμενης έντασης, που λειτουργεί στο κοινό της ξεσηκωτικά, παρά την ηλικία στην οποία βρίσκεται και την οποία δεν θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ...νεανική.
Στίχος-στίχος ξεδιπλώθηκε μπρος στα μάτια μας το Σάββατο, ολόκληρη η ιστορία του νεοϋορκέζικου rock n' roll της δεκαετίας του 1970 και του πρώιμου 80, ενώ οι αναφορές σε εκλιπούσες μεγάλες μορφές όπως ο Brian Jones, o Jimmy Hendrix, η Janis Joplin ή ο Jim Morisson έδιναν και έπαιρναν, βάζοντας όλους εμάς που ήμασταν εκεί όχι μόνον σε ένα αισθητικό αλλά και σε ένα χρονικό μυσταγωγικό ταξίδι, εκεί που άγριοι θεοί έχουν καταβροχθίσει σε σκοτεινές ανθρωποθυσίες τα ίδια τους τα παιδιά χαρίζοντας μονάχα στα ονόματά τους την αθανασία και στις ιστορίες τους το χαρακτήρα των σύγχρονων μητροπολιτικών μύθων-παραδόσεων. Στο τέλος, και αφού μας σύστησε την μπάντα της , μας οδήγησε σε ένα καταληκτικό αποδιοργανωμένο ροκ όργιο καταστρέφοντας, αμέσως μετά την εκτέλεση του my generation των who, μία μία τις χορδές από την κιθάρα της κάνοντας το κοινό να αλαλάζει και να ζητά περισσότερο παρά τη συνεχόμενη μιάμιση ώρα του σeτ της.
