Πειραιάς, 12/06/2015
Ώρα 04:20
Αγαπητό προεκρηκτικό μου ημερολόγιο,
Εδώ και χρόνια έχω το κακό συνήθειο να μην απενεργοποιώ το κινητό μου τηλέφωνο το βράδυ, καθώς και να μην το βάζω ποτέ στην αθόρυβη λειτουργία. Έχω πολλάκις καταραστεί την συνήθεια τούτη αξιοποιώντας μια -κατά τους γείτονες μου- περιέργως αξιοσημείωτη γκάμα από χθόνιες θεότητες που ξεκινά από τον vintage γερο-Διάολο και καταλήγει στον Μεγάλο Παλαιό κι Αρχιερέα των Εξώτερων, τον Κθούλου της
Κι ωστόσο σήμερα τα ξημερώματα η κλήση που με ξύπνησε είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το αγωνιώδες - κάτι που με σταμάτησε από το να αποτελειώσω το ήδη ραγισμένο κινητό μου. Είχε κωδικό Ρουμανίας.
Πάρε-δώσε με Ρουμανία δεν είχα ποτέ αν εξαιρέσεις εκείνο το λαθρεμπόριο ρουμάνικων κουνουπιδιών κι ωστόσο, περίπου σαν υπνωτισμένο από το φως του αυτοκινήτου ζώο στο μέσο επαρχιακού δρόμου, έμελλε να σηκώσω το τηλέφωνο και να μπω στην μεταφορική ζώνη του λυκόφωτος. Στην κυριολεκτική είχα από ώρα εισέλθει αγκαλιασμένος με τον Μορφέα, τον ομογάλακτο αδερφό του Θανάτου, ροχαλίζοντας αμέριμνος με έπικ μέταλ ντεσιμπέλ εν μέσω του πιο πυκνού νυχτερινού σκότους. Έβλεπα μάλιστα ένα περίεργο όνειρο, τον συχωρεμένο από πρωίας Κρίστοφερ Λη ντυμένο Καρλομάγνο - να θυμηθώ να δω τον ονειροκρίτη σε κάποια φάση.
Πάτησα το πράσινο, και ψάχνοντας με το άλλο χέρι τα γυαλιά μου ψέλλισα κάτι σαν "Ορίστε;" ή σαν "Παρακαλώ;" ή ίσως κάτι σαν "Ποιος στον διάλο είναι τέτοια ώρα γ%$# το $#@%^@$3 μου;". Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία - κι αυτό που με κάνει ακόμη να ανατριχιάζω - είναι η ταυτότητα του συνομιλητή μου.
Ήταν ο ίδιος ο Καθηγητής Άμπραχαμ Βαν Χέλσινγκ. Mε έπαιρνε από έναν τηλεφωνικό θάλαμο στην πόλη Μπρασόφ της Τρανσυλβανίας, στην σκιά του πύργου του Κόμη Δράκουλα ένα εξαιρετικά δημοφιλή, στις μέρες μας, τουριστικό προορισμό.
Ο Καθηγητής Βαν Χέλσινγκ στο παλιό του εργαστήριο (δεξιά)
Ψιθύριζε κάπως φοβισμένος ή κάπως σαν να κρυβόταν, ή κάπως σαν να είχε βγει να κυνηγήσει βαμπίρ κι αν δεν ήξερα ότι είχε πάρει σύνταξη θα ορκιζόμουν ότι κάτι περίεργο συνέβη και θα είχα κλείσει ακαριαία το τηλέφωνο επιστρέφοντας στην ήσυχη μακαριότητα της άγνοιας.
Δεν το έκανα. Κι έμελλε τώρα να τρέμω από φόβο κρυμμένος στην καμπίνα ενός πλοίου που φεύγει για τις βόρειες ακτές της Αφρικής κι από εκεί για τοποθεσία που δεν είμαι -Θεός φυλάξοι!- αρκετά αφελής να δημοσιεύσω.
Νιώθω ωστόσο χρέος μου να ενημερώσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για το μεγάλο σκοτεινό μυστικό που ο καθηγητής Βαν Χέλσινγκ μοιράστηκε μαζί μου, για το χτικιό που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα μας, για την ανάγκη -τελικά- για μαζικές αγορές σκόρδων, σταυρών και μυτερών ξύλινων παλουκιών.
O Kαθηγητής Βαν Χέλσινγκ κατά την διάρκεια παλιότερου project του.
Το περιεχόμενο του τηλεφωνήματος του Καθηγητής Άμπραχαμ Βαν Χέλσινγκ
Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός και αν αποφύγω να αναπαράξω τα ερεβώδη πορίσματα και τις βωμολοχίες του Καθηγητή λέξη προς λέξη (ναι, εγώ, ο αφηρημένος, που δεν θυμάμαι το περιεχόμενο του τελευταίου μου γεύματος, απομνημόνευσα ακριβώς όλο το τηλέφωνο, χαράχθηκε στην μνήμη μου σαν πυρωμένο σίδερο στα καπούλια γελάδας).
Ξεκίνησε ωστόσο ρωτώντας με αν άκουσα την είδηση του θανάτου του "ηθοποιού" (ω θεοί, πόση πλάνη στα μάτια των πιστών!) Κρίστοφερ Λη στο νοσοκομείο Chelsea and Westminster Hospital του Λονδίνου, λίγο αφ'ότου είχε κλείσει τα 93 του χρόνια. Απάντησα απορημένος πως ναι, πράγματι, άκουσα πως πέθανε, μάλλον από καρδιά ή πνευμονική ανεπάρκεια και πως μάλιστα στεναχωρήθηκα αρκετά γιατί του είχα μεγάλη εκτίμηση κι αγάπη. Καλύτερα να μην το 'λεγα.
"ΛΑΘΟΣ!" φώναξε. "ΑΛΗΤΕΙΑ! ΑΡΚΟΥΔΕΗΔΕΣ!"(that ringed a bell...) , "ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ! ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ, ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ!". Προσπάθησα να τον ηρεμήσω αλλά μάταια - πλην, μπήκε στο ψητό:
Ο Καθηγητής Βαν Χέλσινγκ μπαίνοντας στο ψητό.
Ο Κρίστοφερ Λη, μου είπε, δεν ήταν ηθοποιός. Για την ακρίβεια - ανασκεύασε- δούλευε σαν ηθοποιός, μα αυτό ήταν ένα ψέμα, πετούσε μελάνι σαν σουπιά στα μάτια των θνητών.
"Γιατί ο Κρίστοφερ Λη, είπε ο καθηγητής, δεν είναι παρα ένα απέθαντο βαμπίρι που διψάει για αίμα θνητών!"
Την πρώτη φορά που κατάλαβε ότι ο Λη ήταν κάποιου είδους τέρας με δική του ατζέντα ήταν όταν κυνηγούσαν ναζί κατά τον Β' Π.Π. κι ο περί ου ο λόγος επιδείκνυε πέρα από μια ιδιάζουσα αποκοτιά, και μια περίεργη αντοχή στα τραύματα... Η τυχαία ανακάλυψη ότι ο Λη ήταν αλλεργικός στο σκόρδο αρκούσε για να τον πείσει. Έβαλε σκοπό της ζωής του να τον ξεμπροστιάσει και να γλυτώσει τον κόσμο από το Κακό τοιούτο.
Δυστυχώς μια δυσμενής μετάθεση τους χώρισε και για λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο τον έχασε. Μέχρις ότου...
Απόπειρα (Αποτυχημένη) Ι: Ξορκίζοντας το βαμπίρι
Τον ξαναβρήκε το 1957 στο Mπέρκσάιρ της Αγγλίας, στα παρασκήνια των Bray Studios. Ετοιμάζονταν να πρωταγωνιστήσει -πόσο ειρωνικό- σε μια ταινία για βρυκόλακες... "Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον εξοντώσω", μου είπε. "Άλλαξα το σενάριο κρυφά κι έριξα τον σκηνοθέτη σε λήθαργο για όλη την διάρκεια της τελευταίας σκηνής. Kαι τότε όρμησα! Τον έριξα κάτω -δεν με περίμενε- και τoν έκανα στάχτη και μπούρμπερη! Νόμιζα ότι ξεμπερδέψαμε εύκολα. Πόσο λάθος έκανα..."
"Δηλαδή", ρώτησα σαν παιδί που αντικρύζει για πρώτη φορά τον έξω κόσμο, "η σκηνή στο Dracula του 1955 είναι αληθινή;!"
"Αληθινή μέχρι αηδίας. Δυστυχώς, λίγο καιρό μετά ο Λη σουλατσάριζε ήσυχος στα βιβλιοπωλεία του Νόττινγκ Χιλ κι έπινε μπύρες στο Πικαντίλλυ. Και ΑΥΤΟ, αγαπητέ μου, είναι η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ να ξεφορτωθούμε αυτό το πλάσμα!"
Η αλήθεια είναι ότι είχε ένα κάποιο δίκιο. Η υπόθεσή του άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα - αλλά ήταν μόλις ένα παράδειγμα. Γιατί να είχε δίκιο; Γιατί μετά από τόσα χρόνια να μην μπορούσε κάποιος - ακόμη κι αν ήταν ένας αιμοδιψής απέθαντος- να πάει καλλιά του, βρε αδερφέ;
Απόπειρα (Αποτυχημένη) ΙΙ: Ριξε τον ντετέκτιβ χάμου
"Τον πέτυχα ξανά στο Λονδίνο. Βέβαια. Τα χωριουδάκια δεν του άρεσαν, ήθελε την μεγάλη ζωή. Πήγε στην Μπέηκερ Στρητ και έκανε τον Σέρλοκ Χολμς. Οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν. Όπως ξέρεις, ο Σέρλοκ Χολμς κανονικά πέφτει στους καταρράκτες του Ράιχενμπαχ, στο Όμπερλαντ της Ελβετίας. Εκεί παίζεται η τελική σκηνή - ο Χολμς πέφτει μαζί με τον Μοριάρτι στο κενό!"
"Ναι", ψέλλισα, "αλλά ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ έγραψε και συνέχεια, τον ανέστησε γιατί διαμαρτύρονταν οι αναγν..."
"Βλακείες", με διέκοψε. "Πρώτον ο Κρίστοφερ Λη δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο για άλλα επεισόδια μετά την πτώση και δεύτερον αν κάποιος -ΕΓΩ ΔΗΛΑΔΗ- πείραζε λιγάκι τα δίχτυα ασφαλείας... κατάλαβες".
Είχα σοκαριστεί. Είχε δίκιο, γκαντέμιτ- μετά από αυτή την σκηνή ο Λη δεν ξανάπαιξε τον Σέρλοκ Χολμς. Ωστόσο...
"Ξέρω τί σκέφτεσαι, πιτσιρικά. Ναι, βεβαιώθηκα ότι αυτή την φορά έκανα καλά την δουλειά κι έφυγα όπως-όπως με το τραίνο. Πήρα αναμνηστικό και την πίπα που είχε στα γυρίσματα. Αλλά έκανα λάθος... Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΣΠΟΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΕ ΠΑΛΙ!"
Είχε αρχίσει να με κερδίζει. Άρχιζε να σχηματίζεται ένα λογικό pattern στην ιστορία του. Μα δεν μου ήταν αρκετό. Ήθελα κάτι ακόμη...
"Προσπάθησα να τον πλησιάσω για χρόνια. Δεν τα κατάφερα - η τελευταία φορά ήταν όταν κρύφτηκα στο στούντιο που ηχογραφούσε εκείνα τα επικά με τους Rhapsody.
https://www.youtube.com/watch?v=z16_mx1edG0
Ωστόσο με είδε να βάζω υδροκυάνιο στο earl gray του- η όραση του είναι να ξέρεις φίνα. Έφαγα κάτι ψιλές κι έφυγα. Κόντευα να το πάρω απόφαση. Δεν ήμουν πια για τέτοια. Μέχρι που..."
Απόπειρα (Aποτυχημένη) ΙΙΙ: Λεπίδι στον Σάρουμαν
"Μέχρι πού;"
"Μέχρι που είδα ότι θα έπαιζε τον Σάρουμαν το Λευκό στην τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών."
Αυτή την φορά κάπου πήγε το μυαλό μου... Άναψα ένα τσιγάρο.
"Συνέχισε, Άμπραχαμ".
"Όπως ξέρεις στα βιβλία του Τόλκιν υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σκηνή στο τέλος: Ο Γκρίμα ο Φιδόγλωσσος μαζί με τον έκπτωτο κι εξευτελισμένο Σάρουμαν πετυχαίνουν τα χόμπιτ στο Χόμπιτον, κι ο Γκρίμα ορμάει πάνω στον Σάρουμαν..."
"ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ!!!" ούρλιαξα με ενθουσιασμό. Και μετά θυμήθηκα "...αλλά αυτή η σκηνή δεν υπάρχει στις ταινίες!"
"Ακριβώς! Προφανώς αυτό το ΦΙΔΙ ΤΟΥ ΟΞΑΠΟΔΩ έπεισε τον σκηνοθέτη. Ήταν φίλος του Τόλκιν και μπλα μπλα μπλα... Και δυνάμεις υπνωτισμού! Έχει πολλά βέλη στην φαρέτρα του!"
Ένιωθα ειλικρινή απογοήτευση. Το έργο ζωής του Βαν Χέλσινγκ φαίνεται ότι είχε πράγματι λόγο ύπαρξης: ο Κρίστοφερ Λη δεν είναι θνητός. Και ένας αθάνατος προφανώς και κάπως θα πρέπει να διασκεδάζει την ανία του, άρα είναι επικίνδυνος. Πόσο μάλλον όταν έχει το know-how όλων των σκοτεινών τεχνών. Πείστηκα: το θέμα ηταν σοβαρό.
"Κι είχα βρει μια φαλτσέτα μούρλια... Σπέσιαλ...Tι ωραία που θα άλλαζα την πλαστική και χράτς... και χρουτς..." μουρμούριζε αφηρημένος ο προφέσσορας. "Τέλος πάντων, για να συντομεύω: Αποκλείεται να πήγε από γεράματα και χαζομάρες τέτοιες. Δεν μπόρεσε να τον ξεκάνει ούτε ο ίδιος ο Πήτερ Τζάκσον! Ευτυχώς για όλους μας, κατασκεύασα μια συσκευή δικής μου επινόησης. Το τελευταίο κομμάτι το ανέσυρα από το παλιό μου εργαστήρι - γι'αυτό ήρθα μέχρι τα Καρπάθια. Είναι ένας επιταχυντής μεσοχλωριδίων που..."
"Μεσο-τι;"
"Μεσοχλωριδίων, πανίβλακα, άνοιξε κανένα wookieepedia! Δεν έχω πολύ χρόνο τώρα. Άκου: ξέρω πότε θα πεθάνει ο Κρίστοφερ Λη!"
Απόπειρα (Πετυχημένη) ΙV: Θα καθαρίσει ο Darth Vader
Κι εδώ άρχισαν τα παράσιτα. Θα τα μεταφέρω περίπου όπως τα άκουσα. Απ'ότι φαίνεται ο καθηγητής Βαν Χέλσινγκ έφτιαξε κάποιου είδους μηχανή που βλέπει το μέλλον. Απ΄οτι φαίνεται επίσης, στο απώτερο μέλλον, "...σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά" από εδώ, ο Κρίστοφερ Λη θα τα βάλει με έναν κακό τύπο που θα γίνει ακόμη πιο κακός.
Τόσο κακός.
Και θα χάσει.
"Τοτε και μόνο τότε", μου είπε ο καθηγητής Άμπραχαμ Βαν Χέλσινγκ, "... είκοσι παράλληλα σύμπαντα πιο 'κει και κάτι χιλιάδες χρόνια μετά. Γι'αυτό γράψε να μην τρώτε την προπαγάνδα ότι πέθανε και πάρτε σκόρδα και παλούκια και αγρυπνείτε!". Και το 'κλεισε. Μάλλον βιαστικά...
Kαι τώρα βρίσκομαι εν πλω να γλυτώσω από ποιος ξέρει ποιον ακατανόμαστο τρόμο έχει στο μυαλό του ο σκοτεινός κύριος Λη.
Αγρυπνείτε, ρε!
*Αυτό το συνοθύλευμα από ασυναρτησίες είναι ένας τρόπος να πω γεια στον Σερ Κρίστοφερ Λη, που έκανε τα καλοκαιρινά και τα χειμωνιάτικα μεσημέρια ενός nerd πολύ, πολύ πιο ενδιαφέροντα. Οπότε, αντίο κύριε Κρίστοφερ!
