Πράγματα που σκοπεύω να κάνω

vol2: ξεκαλοκαιριάζουμε για να χάσει η Ναόκο.

Σκοπεύω να ξεκαλοκαιριαζω παντα εκει . σε εκεινη τη φουσκα που την ξερεις σαν την παλαμη σου . και οπου το μινι μαρκετ εχει μονο δυο κερακια γενεθλιων . 3 και 8 . και τα σπιτια στη θαλασσα ιστοριες κάθε ειδους .

Στα 3 σε πανε βολτα .φορας καπελα κλαις και κανεις μπανιο . καβαλας μια φουσκωτη ορκα και παριστανεις τη μεγαλη φορωντας το από πανω του μαγιο . τρως γαυρο με τα κοκκαλα γιατι θες να τον καθαρισεις μονη σου αλλα ποτε δεν τον καθαριζεις όπως πρεπει .

Στα 8 λυσσας . τρως λουκουμαδες από το φουρνο και παιζεις μαμα και κορη με τις μεγαλες κοπελες . θες να γινεις ποδοσφαιριστης και δεν αφηνεις να σε ακουμπανε στο κεφαλι γιατι εχεις ψειρες .πιανεις τζιτζικια παιζεις με το κουνελι σου και με τον Ερμη που σε ξερει και ας είναι πιο μεγαλος από σενα αν και γεννηθηκατε την ιδια μερα . μετα από τρεις μηνες λαχταρας να γυρισεις στην Αθηνα γιατι εκει εχεις τα παιχνιδια σου τον μπαμπα σου και το βαμμενο σου δωματιο . νομιζεις ότι οποιος είναι πανω από δεκαπεντε χρονων είναι γερος και λες στον παππου να μην καπνιζει γιατι θα τριβει το στηθος του όταν σε κανει πλοιο μεχρι την Ιαπωνια μεσα στην θαλασσα .

Στα 38 ερχεσαι σαν κλεφτης τα σαββατοκυριακα .κουβαλας όλα τα κουβαδακια του κοσμου και ολη του την υπομονη . παιζεις πολο κανεις βολτες μεσα στον ηλιο πανω κατω και που και που πινεις και λιγο από τον καφε σου . ρωτας για τον χειμωνα μας και λες ευτυχως που εχουμε τη δουλιτσα το σπιτακι και το παιδακι μας .

Στα 83 καθεσαι στη βεραντα . ξυπνας στις 6 και περιμενεις να σου φτιαξουν τον ελληνικο όταν ξυπνησουν γιατι δεν μπορεις να περπατησεις . ακομα καπνιζεις αρειμανιως . το βραδυ κοιμασαι αργα . ισως γιατι ολο λες ιστοριες για το πώς δεν ησουν ποτε ευχαριστημενος από τη ζωη . και για την πρωτη σου αγαπη την ελληνοιταλιδα μαμμη που ζουσατε πεντε χρονια μεσα στη φτωχια . και μετα παντρευτηκες και εκανες παιδακια . βρηκες μια δουλιτσα και ανοιξες ένα σπιτακι .

Και στα 25 ? σε αυτή τη φουσκα στα 25 μπαινετε στη θαλασσα οποτε θελετε . πλενεστε στο λαστιχο που καιει . καθεστε στον ηλιο με τις ωρες και ξαπλωνετε το μεσημερι με ανοιχτες τις πορτες και τα παραθυρα και εχει δροσια και φυσαει . και σκαρφιζεστε παραμυθια .αλλα δεν τα εχετε πια αναγκη . ουτε τους νανους ουτε τις χορευτριες στο τσιρκο . και βρεχει και εσεις ακομα δε φορατε ρουχα μεχρι να κρυωσετε . πολλες φορες ουτε τοτε . και αγγιζεστε οποτε θελετε . για οσο θελετε . με ανοιχτα παραθυρα και πορτες .και ας σας ρωταει το πιτσιρικι που τρωει παγωτα κρυφα εσεις ποτε θα κανετε μωρακι . η ναοκο όμως ειπε ότι κανεις δεν μπορει να ζησει ετσι για παντα . καλο φθινοπωρο . και βλεπουμε . αυτό .  

Σχετικά με τον αρθρογράφο

Δανάη Πεπεράν