«Εκλογές Γαλλίας, για να δούμε, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως»… Λίγος ευσεβής πόθος δεν έβλαψε ποτέ, λένε. Μπορώ να πω πως το αποτέλεσμα των χτεσινών προεδρικών εκλογών στη Γαλλία δεν ήταν κάτι που δεν περίμενα. Όσο και αν το περίμενα ωστόσο, άλλο τόσο νιώθω λες και δεν με προετοίμασε κανείς γι' αυτό που συνέβη. Η Γαλλία, επισήμως πια, σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο στον κόσμο.
Για του λόγου το ακριβές, ο Μανουέλ Μακρόν έρχεται πρώτος με 23,9% μέχρι στιγμής, η Μαρίν Λεπέν δεύτερη με 21,43% –και ναι, κάτι πεθαίνει μέσα μου ενώ το γράφω–, ο Φρανσουά Φιγιόν τρίτος με 19.94%, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν τέταρτος με 19,62% και ο Μπενουά Αμόν πέμπτος με 6,35%. Ωραία. Τώρα στον δεύτερο και τελικό γύρο εκλογών ο Μακρόν και η Λεπέν θα αγωνιστούν για το κύπελλο, συγγνώμη, τη χρυσή μπαγκέτα, ήτοι θα κερδίσει αυτός που θα πλασαριστεί ως ο πιο Γάλλος της χρονιάς 2017. Μιλώντας ως κάποιος που ενώ διαμένει στην εν λόγω χώρα, και ναι κλισέ, αλλά γράφει για τις εκλογές της χωρίς να έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε τη θέληση να συμμετάσχει ενεργά, μπορώ μονάχα να σας πω ότι το κλίμα είναι κάπως περίεργο εδώ πέρα. Οι πολίτες το παίζουν λες και τους πιάσανε εξαπίνης σ' έναν αγώνα που εκείνοι ήταν οι κριτές.
Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά οι Γάλλοι αποφάσισαν να επιβεβαιώσουν την υπόθεση ότι δεν δίνουν δεκάρα! Το ποσοστό αποχής αυξήθηκε –22% από 19% στις προηγούμενες– και είναι οι έχοντες ηλικία 25-35 αυτοί που έκαναν τη ζημιά. Τη στιγμή που όλη η Ευρώπη δείχνει να αγωνιά για το τι θα συμβεί στον πολύτιμο θεσμό της ένωσης, οι Γάλλοι είναι διχασμένοι μέχρι το κόκαλο, με τους μισούς να στηρίζουν τον φιλοευρωπαίο Μακρόν και τους άλλους μισούς να στηρίζουν το αντίθετο και πολιτικά άλλο μισό του Τραμπ, τη Λεπέν. Λίγα λόγια για αυτές τις φωτεινότατες επιλογές.
Ο Μακρόν. Χρησιμοποιώντας λόγο συγκρατημένο αλλά σταθερό και με τη λογική «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά σίγουρα μέσα στην Ευρώπη» κέρδισε την κοινή γνώμη με τη χλιαρή ρητορική του και την τεχνοκρατική στρατηγική του. Οριακά άγνωστος μέχρι πριν από τρία χρόνια, διατέλεσε ως υπουργός οικονομικών υπό τον Φρανσουά Ολάντ και η χρυσή στιγμή του ήταν όταν παραιτήθηκε από το πόστο του τον Αύγουστο του 2016. Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει περικοπές δημοσίου, νέες επενδύσεις και το μεγάλο του ατού, δημοσιονομικές και ασφαλιστικές διευκολύνσεις σε εργαζόμενους με χαμηλότερα εισοδήματα. Έχει και ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο συγκεκριμένο που μοιάζει λες και έχει βγει από τα υγρά όνειρα του Ντάισελμπλουμ και όλων εκείνων των τεχνοκρατών που θέλουν μια δυνατή Ευρώπη υπό μία κοινή εξουσία.
Η Λεπέν δεν θέλει και πολλές παρουσιάσεις, όλοι ξέρουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύει, ακροδεξιά στις πεποιθήσεις, τα έσπασε πριν μερικά χρόνια με τον εμπνευστή του κόμματος «Front National», Ζαν Μαρί, ο οποίος τυχαίνει να είναι και πατέρας της. Από το 2011 και έπειτα προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι το «Εθνικό Μέτωπο» είναι ένα παρεξηγημένο ακροδεξιό κόμμα που το μόνο που θέλει είναι η ενδυνάμωση της Γαλλίας και η επιστροφή στις ένδοξες εποχές της γαλλικής αποικιοκρατίας. Προσέγγιση η οποία έπεσε διάνα στις καρδιές των περήφανων συμπατριωτών της, οι οποίοι θεωρούν πως η Ε.Ε δεν δείχνει στη Γαλλία το σέβας που της πρέπει –ας μην ξεχνάμε πως η Γαλλία ήταν από τους αρχιτέκτονες του θεσμού– και ακόμα πως οι πρόσφυγες θα έρθουν να τους φάνε. Εκμεταλλευόμενη την προσφυγική κρίση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που τάραξαν τη Γαλλία τα τελευταία δύο χρόνια, η Λεπέν ακολούθησε την πεπατημένη σκορπίζοντας ξενοφοβία και περισσή εθνική περηφάνια.
Ο Φιγιόν, τον οποίον φοβόμουν λιγάκι καθότι εκπροσωπεί ένα συντηρητικό κομμάτι της χώρας που δεν έχει πάει πουθενά, αντιθέτως είναι πάντα μόλις λίγα εκατοστά κάτω από την επιφάνεια της κυρίαρχης γαλλικής πολιτικής συνείδησης, βγήκε τρίτος, πηγαίνοντας καλύτερα απ' όσο περίμεναν όλοι και χειρότερα απ' όσο φοβόμουν εγώ. Προσωπικά, θεωρώ πως η πολιτική του καριέρα τέλειωσε, δε γίνεται να αντέξει και το σκάνδαλο και την ήττα. Λίγα λόγια για τον Μελανσόν. Τέταρτος, αλλά πολύ κοντά στην τρίτη θέση. Ο υποψήφιος του «Front de Gauche» ή αλλιώς του «Αριστερού Κόμματος» έκανε το καλύτερο ίσως μάρκετινγκ που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε εκλογική αναμέτρηση. Η εικόνα του αντικομφορμιστή αριστερού που όμως έχει και χρόνια εμπειρία στην πολιτική, είναι κοντά στους εργαζομένους και μιλάει τη γλώσσα των νέων μπορεί να μην πέρασε στον δεύτερο γύρο, πήγε ωστόσο αρκετά καλά ώστε να μου δίνει μια μικρή ελπίδα για τη γαλλική πολιτική ζωή και την αφύπνιση –ή έστω μια ιδέα μόνο αφύπνισης– των νέων.
Anti-fascists demonstrate in Paris on April 23, 2017 following the announcement of the results of the first round of the Presidential election.
Centrist Emmanuel Macron finished ahead of far-right leader Marine Le Pen on Sunday to qualify alongside her for the runoff in France's presidential election, initial projections suggested. / AFP PHOTO / THOMAS SAMSON
Νέος γύρος στις 23 Ιουλίου, και ενώ ένα μεγάλο μέρος των νέων υποστηρίζουν πως δεν θα ψηφίσουν ούτε καν το «μη χείρον βέλτιστο» ανάμεσα σε Μακρόν και Λεπέν, η κατάσταση αρχίζει να προκαλεί ανατριχίλα. Η Γαλλία έχει μια μακρά ιστορία αποχής ως επιλογή πολιτικής διαμαρτυρίας και η αριστερά δεν δείχνει μέχρι στιγμής έτοιμη να καλέσει τον κόσμο της να ψηφίσει κατά της Λεπέν, κυρίως γιατί αυτό σημαίνει ψήφος υπέρ ενός πολιτικά αχρωμάτιστου τεχνοκράτη. Η αναγεννησιακή ιστορία της Γαλλίας και οι αιώνιες μνήμες του «πάλαι ποτέ» διαφωτισμού σε συνδυασμό μ' έναν εσωτερικό ψυχαναγκασμό να είναι οι «πιο δημοκράτες της Ευρώπης» πιθανότατα να μην επιτρέψουν στο τέλος στη Λεπέν να κυβερνήσει.
Πιθανό λέω και το πιστεύω, αλλά αν το αφήναμε μόνο στα χέρια των πολιτικών σειρήνων και μιντιακών σταυροφόρων δεν θα στοιχημάτιζα κιόλας. Είναι απαραίτητο εδώ να κάνω ένα σχόλιο επί της διεθνούς και γαλλικής επικοινωνιακής πολιτικής. Τα ΜΜΕ και ολόκληρος ο πολιτικός και οικονομικός κόσμος που έχει στρατευθεί ενάντια της Μαρίν, καλό θα ήταν να ξανασκεφτεί κατά πόσο βοηθάει όταν αναφέρει το όνομά της σε κάθε δεύτερη πρόταση. Τι εννοώ; Πως είναι βλακωδέστατη η γραμμή τους. Δεν γίνεται να βλέπεις την παγκόσμια πολιτική τάση περί απέχθειας ως προς καθετί συστημικό και θεωρούμενο ως κομμάτι του status quo και εσύ να κηρύττεις υπό την ίδια αυτή συστημική ιδιότητα και να κάνεις δωρεάν διαφήμιση στην ακροδεξιά! Αν μάθαμε κάτι από τις αμερικάνικες εκλογές, αυτό είναι ότι δεν υπάρχει «κακή» διαφήμιση στην πολιτική, και τα ΜΜΕ καλά θα κάνουν να ξαναμελετήσουν τη στρατηγική του τύπου «ξορκίζω το κακό, αλλά βάζοντας το πρώτα στο στόμα μου εκατό δισεκατομμύρια φορές»!
Τα ζάρια μοιάζουν να γυρνάνε ακόμα για το πολιτικό μέλλον της Γαλλίας. Δύο τα τινά, είτε οι Γάλλοι θα ξυπνήσουν από τον ύπνο του δικαίου σιγά-σιγά, είτε θα πέσουν σε μια ακόμη πιο βαθιά χειμέρια νάρκη.
Πηγές:
http://elections.interieur.gouv.fr/presidentielle-2017/FE.html
https://www.lefigaro.fr/elections/resultats/
