Ευκαιρίας δοθείσης θα μυρηκάσουμε άλλη μια φορά την ατάκα του Τζούμα στα Κουρέλια. Ας πούμε, ωστόσο, ότι το πράγμα δεν χάλασε όταν ο κρετίνος ο Πέρρυ Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα... Όχι, όχι: σήμερα το πρόγραμμα έχει γκάιντα.
Το πράγμα λοιπόν χάλασε κάπου στα 1290 όταν μια συμπαθέστατη ιστορική φυσιογνωμία, ο Εδουάρδος ο Πρώτος και Μακροσκελής, κατά πώς λέγεται -μολονότι φωτογραφία δεν βρέθηκε στο αρχείο μας, και ψέματα δεν θα πούμε- αποφάσισε να εμπλακεί στα πράγματα της γείτονος Σκωτίας. Ο Εδουάρδος ο Πρώτος λοιπόν, καθώς και Μακροσκελής, κλήθηκε να βοηθήσει με ορισμένα προβλήματα διαδοχής στην Σκωτία. Όρισε βασιλιά κοινής αποδοχής και εγγυήθηκε προσωπικά πως παρά την διατήρηση της υψηλής εξουσίας από την Αγγλία, η Σκωτία θα ήταν ανεξάρτητη.
Ο Εδουάρδος, ωστόσο –άκουσον, άκουσον- δεν τήρησε την υπόσχεσή του (κατανοούμε το πόσο εξωφρενική, πρωτάκουστη και εν γένει τραβηγμένη από τα μαλλιά φαίνεται η πληροφορία ότι Άγγλος ηγεμόνας έκανε πονηρές επεκτατικές σκέψεις για μια άλλη χώρα, αλλά είναι αλήθεια).
Το αποτέλεσμα ήταν οι πρώτες σημαντικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην επαναστατημένη Σκωτία και την Αγγλία, σε μια σειρά από αιματηρές μάχες -11.000 ήταν μόνο οι σφαγιασθέντες στο κάστρο του Μπέργουικ-, μάχες που θα αναδείκνυαν μεταξύ άλλων τον Μελ Γκίμπσον, επίσης γνωστό και ως Γουίλιαμ Γουάλας, σε εθνικό ήρωα των Σκώτων.
Ο Εδουάρδος νίκησε τον πόλεμο αυτό, όρισε Άγγλους διοικητές, οικειοποιήθηκε τα σκωτσέζικα βασιλικά σύμβολα και με μια πραγματικά classy χειρονομία αποφάσισε να «μετακομίσει» την Scone, την Λίθο του Πεπρωμένου, ένα αρχαίο ιερό Σκωτσέζικο κειμήλιο από τα Χάιλαντ της Σκωτίας, σε μια ιδιαίτερα κομψή κατασκευή κάτω από το κάθισμα. Του θρόνου του. Στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Στο Λονδίνο...
Από το Λονδίνο, με μερικές εκαντονταετίες διαφορά, έρχεται αυτή η ανταπόκριση. Οι δύο χώρες από το 1707, όταν τα κοινοβούλιά τους ψήφισαν τα αντίστοιχα νομοσχέδια, συμμετέχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Η ένωση αυτή έγινε τότε κυρίως για οικονομικούς λόγους και, παρά τις ηρωικές ιστορίες από τα χρόνια του Γουάλας, η αλήθεια είναι από την ένωση των δύο χωρών σε μία έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας, μιας ιστορίας με πολλαπλά οφέλη και για τις δύο πλευρές.
Ως σήμερα. Σε μια εβδομάδα, στις 18 Σεπτέμβρη, η Σκωτία θα επιλέξει στις κάλπες «Ναι» ή «Όχι» στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της από το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο. Το ζήτημα είναι φλέγον – αρκετά φλέγον ώστε τόσο ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Βρετανός πρωθυπουργός, όσο και ο Εντ Μίλιμπαντ, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης των Εργατικών βρίσκονται ήδη στην βόρεια Σκωτία σε μια προσπάθεια να επηρρεάσουν το αποτέλεσμα που μέχρι σήμερα θέλει το «Ναι» να προηγείται με 51% έναντι 49%.
Τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προειδοποιούν για ενδεχόμενη καθίζηση της βρετανικής οικονομίας, η κυβερνητική παράταξη τρίζει εσωκομματικά, το ενδεχόμενο διάλυσης της νομισματικής ένωσης σε περίπτωση ανεξαρτητοποίησης είναι εξαιρετικά πιθανό, με μια ανεξάρτητη Σκωτία να δικαιούται να αξιώσει ακόμη και μερίδιο από τα αποθέματα χρυσού και το μέλλον των κοιτασμάτων πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας να παραμένει άγνωστο (εντάξει, περίπου άγνωστο...). Βy Jove, if I may.
Την ίδια ώρα η Υψηλότης της, Βασίλισσα Ελισσάβετ αρνείται να προβεί σε συγκεκριμένες δηλώσεις για το θέμα, αν και παλιότερες διαρροές την θέλουν μάλλον ενοχλημένη από το ενδεχόμενο της ανεξαρτητοποίησης.
Η Βασίλισσα Ελισσάβετ
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρίσκονται σε ντελίριο αγνοώντας τον ακριβή λόγο που οι Σκωτσέζοι σκέφτονται τόσο σοβαρά να ανεξαρτητοποιηθούν, σε μια υπόθεση πριν λίγους μήνες ενδεχομένως άγγιζε την γραφικότητα και ήταν πιθανολογικά αδιάφορη.
Μεγαλύτερη αυτονομία και αρμοδιότητες σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές παροχές και τα φορολογικά έσοδα είναι ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την κοινή γνώμη της Σκωτίας, η οποία δεν φαίνεται να συγκινείται περισσότερο από τα δακρυσμένα μάτια του Βρετανού πρωθυπουργού που κατά λέξη ομολόγησε πως «I would be heartbroken» σε περίπτωση διαζυγίου. Ο Σκωτσέζος πρωθυπουργός Άλεξ Σάλμοντ, πάλι, όχι...
Eνδιαφέρον παρουσιάζει η ετερογένεια του μέσου φέρελπι ανεξάρτητου Σκώτου. Χωρίς να παρεισφρήσουμε σε περαιτέρω αναλύση, προφανώς οι εθνικιστικές τάσεις αντηχούν αναφανδόν υπέρ του Ναι και με μικρό μέρος της Αριστεράς να υποστηρίζει την απόσχιση με το βλέμμα στην «αύξηση της κοινωνικής δικαιοσύνης», αν και μάλλον κλίνει κατά. Περισσότερα για αυτό, εδώ, εδώ κι εδώ.
Τέλος, το αναλυτικό ρεπορτάζ που διεξήχθη για λογαριασμό του Kaboom στο καλύτερο σημείο που μπορεί κανείς να αφουγκραστεί την κοινή γνώμη, τις παμπ του Σόχο την Παρασκευή το βράδυ, οδηγεί στα εξής συμπεράσματα: αφενός οι Άγγλοι δεν θέλουν ιδιαίτερα την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας, και αφετέρου ασυνάρτητα φληναφήματα.
