Αμερικάνικες εκλογές 2016. Θέμα το οποίο βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθηση τον τελευταίο χρόνο. Πόσα όμως ξέρουμε στην πραγματικότητα για το τι συμβαίνει στην δυτική άκρη του ημισφαιρίου; Πέρα από το μιντιακό τσουνάμι που ακολουθεί τον Donald Trump, είμαι σίγουρη πως οι γνώσεις μας γύρω απο το αμερικάνικο εκλογικό σύστημα και τα λεγόμενα delegates είναι τόσο ενημερωμένες όσο τα κιτάπια των μεσαιωνικών χρόνων.
Ωστόσο, καθώς η πολιτική βαρύτητα των φετινών εκλογών είναι εξαιρετικά μεγάλη θα επιχειρήσω μια μικρή ανάλυση ενός εκλογικού συστήματος που υπάρχει για να υπηρετεί ένα μονάχα σκοπό: Να μας υπενθυμίζει ότι η Αμερική είναι ένας φανταχτερός κύβος του ρούμπικ. Αυτή τη στιγμή διανύουμε τα λεγόμενα “primaries” τα οποία θα αναδείξουν τον εκλεκτό των δύο κομμάτων, Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών. Παρότι ξεκίνησαν με πολλούν υποψηφίους και τα δυο κόμματα, αυτή τη στιγμή ο αγώνας έχει περιοριστεί σε δύο φαβορί για το κάθε κόμμα. Χίλαρι Κλίντον και Μπέρνι Σαντερς για τους Δημοκρατικούς. Ντόναλντ Τραμπ και Τεντ Κρουζ για τους Ρεπουμπλικάνους.
Ο υποψήφιος των δημοκρατικών πρέπει να εξασφαλίσει τουλάχιστον 2.382 από 4.763 delegates ώστε να πάρει το χρίσμα, ενώ ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος θα πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον 1,237 από 2,472. Τι σημαίνει αυτό; Κάθε πολιτεία εκπροσωπεί έναν συγκεκριμένο αριθμό delegates οι οποίοι στην ουσία είναι τοπικοί, εκλεγμένοι εκπρόσωποι της πολιτείας οι οποίοι φέρνουν την «στήριξη» της πολιτείας τους στον ένα ή στον άλλο υποψήφιο, ώστε να εκπροσωπήσει το κόμμα τους στις τελικές προεδρικές εκλογές. Το ενδιαφέρον είναι ότι κάθε πολιτεία έχει διαφορετικό αριθμό delegates ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το μέγεθος ή τον πληθυσμό της πολιτείας. Συνεπώς, μπορεί κάποιος υποψήφιος να χει κερδίσει περισσότερες πολιτείες αλλά να χει μικρότερη διαφορά με τον αντιπαλό του διότι έχει κερδίσει σε «μικρές» πολιτείες.
Ο πρώτος που θα εξασφαλίσει το απαραίτητο ποσοστό χρίζεται υποψήφιος του κόμματος. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία στην ουσία δείχνει τη δυναμική του κάθε υποψηφίου για τις τελικές προεδρικές εκλογές και είναι, κατά μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, ένας απαρχαιωμένος και σπάταλος τρόπος να χειραγωγείται ο λαός. Όλη αυτή η διαδικασία είναι στην ουσία ένα συνεχές και πολυσπάταλο show, το οποίο εκμεταλλεύεται το έκαστο πολιτικό στερέωμα για να μονοπωλήσει και να αποπροσανατολίσει την προσοχή της κοινής γνώμης.
Ο Donald Trump θα είναι ο υποψήφιος για το ρεπουμπλικάνικο κόμμα. Δεν έχει νόημα να λέμε ότι ο Kruz έχει δυνατότητες ανάκαμψης. Αυτή η επιλογή του ρεπουμπλίκανικου σώματος μας δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο λάος έχει κουραστεί από το αυστηρά περιοριστικό δικομματικό σύστημα και δεύτερον ότι η αμερικανική βλακεία κυβερνά την πολιτική συνείδηση των κοινωνικά ασυνείδητων υπερπατριωτών. Η επιλογή του Trump, ενός υποψηφίου που οι ρεπουμπλικάνοι ποτέ δεν ήθελαν, είναι μια κραυγή αγανάκτισης του ήδη κουρασμένου ρεπουμπλικάνικου σώματος. Δηλαδή, των εναπομείναντων γερασμένων λευκών αμερικανών που επιθυμούν να χτίσουν γύρω τους ένα τείχος και να πεθάνουν αγκαλιά με το όπλο τους! Το μόνο σίγουρο είναι ότι το εκλογικό σώμα τους κάθε χρόνο γερνάει, και αυτό αντανακλάται στην πολιτική παράνοια των υποψηφίων τους.
Προσωπικά, πιστεύω πως η επικράτηση του Τραμπ ως υποψηφίου είναι ότι καλύτερο. Καθότι σημαίνει σίγουρη επικράτηση του δημοκρατικού υποψηφίου στις εκλογές που έχουν πραγματική σημασία, τις προεδρικές, ενώ παράλληλα σηματοδοτεί την έναρξη του τελευταίου σταδίου αποσύνθεσης του ρεπουμπλικάνικου κόμματος.
Για τους δημοκρατικούς, το χρίσμα έχει γίνει αγώνας στήθος με στήθος. Ο μαινόμενος και υπέροχος Μπέρνι Σάντερς έχει κάνει τη Χίλαρι Κλίντον να παλεύει για την επικράτηση. Παρά την κατάφωρη υποστήριξή της τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τον Πρόεδρο, η Χίλαρι δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανακόψει τον πορεία του Σάντερς.
Αν οι «κοκκινόφοβοι» αμερικανοί θεωρούσαν τον Ομπάμα σοσιαλιστή με τον Σάντερς έχουν χάσει τον ύπνο τους. Ο άνθρωπος είναι σοσιαλιστής και το δηλώνει δημοσίως. Το τεράστιο κύμα που προκαλεί έχει μια ορμή νεανική παρά τα δικά του προχωρημένα χρόνια, και οι νέοι δείχνουν συνεπαρμένοι από τη ρητορική του περί κοινωνικής ισότητας. Έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 975 delegates έναντι των 1.243 της Χίλαρι. Ποια η πρόβλεψη λοιπόν;
Η Χίλαρι έχει ένα μεγάλο ατού και αυτό δεν είναι μόνο τα μίντια, είναι η στήριξη από την αφροαμερικάνικη κοινότητα. Ο Μπιλ Κλίντον θεωρείται από τους πρώτους προέδρους που ενδιαφέρθηκε για τα δικαιώματα της αφροαμερικάνικης κοινότητας. Η ίδια κοινότητα σήμερα δείχνει πως δεν το ξεχνά στηρίζοντας σθεναρά την κυρία Κλίντον. Σε μια Αμερική λοιπόν η οποία βιώνει το λεγόμενο “browning of America”, φαινόμενο το οποίο στην ουσία σημαίνει πως οι νέοι αμερικανοί με αφρικάνικη και λατινοαμερικάνικη καταγωγή όλο και αυξάνονται, ενώ οι λευκοί υποστηρικτές των ρεπουμπλικανικών αξιών όλο και μειώνονται. Η Χίλαρι Κλίντον ποντάρει σε μια δυνατή κοινότητα η οποία μπορεί στο τέλος να της δώσει και το χρίσμα. Από την άλλη πλευρά ο Μπέρνι Σαντερς έχει μαζί του το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων δημοκρατικών που ελπίζουν σ’ένα μέλλον τελείως διαφορετικό.
Ας ελπίσουμε ότι οι αμερικανοί, βιώνοντας μια σπάνια συλλογική στιγμή επιφώτισης- ή και περιστασιακής διάσεισης- θα δώσουν το δημοκρατικό χρίσμα στον Μπέρνι Σάντερς. Τότε, μπορεί να δούμε επιτέλους και κάτι ενδιαφέρον να γίνεται στην άλλη άκρη του ατλαντικού.
