Η ανακοίνωση των εκλογών στην Βρετανία πριν μερικές εβδομάδες εξέπληξε πολλούς. Κυρίως γιατί ήταν ένα μεγάλο ρίσκο που αν δεν έβγαινε στην Τερέσα Μέι θα δημιουργούσε στη χώρα μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση από αυτή που βιώνει αυτή τη στιγμή και που εντέχνως την κρύβουν προσωρινά κάτω από το χαλί της δύναμης της χώρας και της δυναμικής της οικονομίας του Λονδίνου.
Το εκλογικό αποτέλεσμα εν τέλει δικαίωσε αυτούς που υποστήριζαν ότι οι εκλογές έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους. Άλλωστε η βουλή από την οποία προέκυψε πρωθυπουργός η Τερέσα Μέι είχε σχετικά νωπή εντολή. Κι εδώ φαίνεται και το μεγάλο πρόβλημα της προσωπολατρίας στην οποία βασίζεται η σημερινή παγκόσμια πολιτική σκηνή. Υποβαθμίζεται συνεχώς ο ρόλος του κοινοβουλίου και ενισχύεται ο ρόλος του σταρ πολιτικού που θεωρητικά μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος των αποφάσεων. Όπως έδειξε ο κόσμος με την ψήφο του έχει βαρεθεί τους σωτήρες. Άλλωστε ο μεγάλος νικητής (αν και δεύτερος στις ψήφους) Τζέρεμι Κόρμπιν ανέβασε τα ποσοστά του Εργατικού κόμματος όχι μόνο γιατί ο ίδιος είναι μια φιγούρα αντισυμβατική για τα δεδομένα της πολιτικής σκηνής της Αγγλίας, αλλά γιατί σύσσωμο το Εργατικό κόμμα συσπειρώθηκε πίσω από ένα πολύ ριζοσπαστικό προεκλογικό πρόγραμμα το οποίο υποσχόταν από κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια της Αγγλίας, μέχρι ενίσχυση του NHS, του εθνικού συστήματος υγείας της Αγγλίας το οποίο καταρρέει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Η Τερέσα Μέι έκανε ένα βασικό λάθος στην προεκλογική της εκστρατεία. Πίστεψε ότι όλες οι ψήφοι του Brexit προερχόντουσαν από συντηρητικούς ψηφοφόρους που θα στήριζαν το κόμμα της στον αγώνα για ένα σκληρό διαζύγιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος ψηφοφόρος στην Αγγλία ψήφισε “Leave” στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουνίου, όχι γιατί είναι ρατσιστής, αλλά γιατί βλέπει ότι δομές όπως το εθνικό σύστημα υγείας καταρρέουν. Σε μια καμπάνια που στοχοποίησε την ελεύθερη μετακίνηση ως το μεγαλύτερο δεινό της χώρας, οι υποστηριχτές της εξόδου από την Ένωση έδωσαν το έναυσμα ώστε η επαρχία της Αγγλίας να τιμωρήσει με την ψήφο της τη δυσανάλογη ανάπτυξη του Λονδίνου σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Κόντρα λοιπόν στο κύμα του δημοψηφίσματος οι νεότερες γενιές στήριξαν το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του Κόρμπιν ο οποίος πολεμήθηκε όσο λίγοι πολιτικοί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι η βάση του κόμματος είχε δίκιο που τον στήριζε σε όλες τις εσωκομματικές διαδικασίες και βρήκε το Εργατικό κόμμα ενισχυμένο κατά 30 έδρες, τη στιγμή που οι Συντηρητικοί που έκαναν εκλογές με την πρόφαση ότι αυτό θα τους εξασφάλιζε μεγαλύτερη πλειοψηφία στην Βουλή και άρα ισχυρότερη εντολή για διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες βρέθηκαν να χάνουν 13 έδρες.
Η επόμενη μέρα θα βρει το Συντηρητικό κόμμα πάλι στην εξουσία σε έναν συνασπισμό με το κόμμα DUP. Το Democratic Unionist Party είναι το μεγαλύτερο κόμμα της Βορείου Ιρλανδίας και μεταξύ άλλων κουβαλάει μια σκληρή στάση απέναντι στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των αμβλώσεων, ενώ είναι ενάντιο σε ένα σκληρό Brexit για οικονομικούς κυρίως λόγους. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δούμε πώς θα συνδυαστεί η προοδευτική δεξιά του Συντηρητικού κόμματος με τον σκληρό πυρήνα της συντηρητικής Βόρειας Ιρλανδίας. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση θα είναι ιδιαίτερα ευάλωτη, με μικρή πλειοψηφία και άρα νομιμοποίηση για τις δύσκολες αποφάσεις που έρχονται και φυσικά εκτεθειμένη ανεπανόρθωτα σε όσους λάθος χειρισμούς έρθουν από εδώ και πέρα.
Το αποτέλεσμα των Βρετανικών εκλογών επιβεβαιώνει ότι η δυτική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε σύγχυση. Η παγκόσμια ανακατάταξη και ανακατανομή εξουσίας και η οικονομική διαμόρφωση μιας νέας κατάστασης πραγμάτων δημιουργεί εντάσεις οι οποίες στην Ευρώπη ειδικά έχουν στοιχήσει πολύ. Αν πρέπει να κρατήσουμε ένα πράγμα από τις εκλογές στη Βρετανία (μια και οι Συντηρητικοί διατήρησαν τη θέση τους στην εξουσία προσωρινά) είναι το πολύ ενθαρρυντικό σημάδι του ότι ο κόσμος γύριζε την πλάτη σε εθνικιστικά κόμματα όπως το UKIP του Φάρατζ και ενίσχυσαν με την ψήφο τους το ριζοσπαστικό πρόγραμμα των Εργατικών που εστιάζει στην ανακατανομή των βαρών προς του πλουσιότερους και υπερασπίζεται κάθε μορφή διαφορετικότητας. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή ήταν μια πρώτη ένδειξη αλλαγής στην Βρετανική πολιτική σκηνή ή απλά σημάδι των καιρών.
