Τις στιγμές που γράφεται αυτό το σημείωμα, φημολογείται πως η ΝΔ θα καταψηφίσει την συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μνημείο αυτοακύρωσης.
Παρατηρώντας ωστόσο τις επιλογές των υποψηφίων σε κάθε εκλογική αναμέτρηση διαχρονικά μπορείς να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα από τους υποψηφίους που εκλέγονται, ειδικά όταν ο βίος και η πολιτεία τους είναι γνωστά.
Ποιος δε θυμάται τον κ. Σαμαρά που τα χρόνια του Μακεδονικού αποφάσισε να κάνει καριέρα, τζογάροντας με υστερία στο εθνικιστικό αίσθημα που διέπει ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων; Ο νεαρός, τότε, φέρελπις μεγαλοαστός πολιτικός, πουλέν της ΝΔ της μητσοτακικής περιόδου, βουλευτής από τα 27 του, διορίσθηκε Υπουργός Οικονομικών το 1989 στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, πριν καν κλείσει τα 40. Προφανώς εκτιμήθηκαν οι οικονομικές γνώσεις που απέκτησε από το υποκατάστημα της πιτσαρίας..
Ωστόσο με κάποιο τρόπο έπεισε το Μητσοτάκη για τις ικανότητές του και ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών σε μια κρίσιμη εποχή, λίγα χρόνια μετά τη κατάρρευση των χωρών των σοσιαλιστικών καθεστώτων, και μόλις 15 χρόνια μετά την εισβολή στη Κύπρο. Ενώ λοιπόν χρειαζόταν νηφαλιότητα και ψύχραιμοι χειρισμοί, εκείνος έκρινε σκόπιμο να πυροδοτήσει ένα μπαράζ υστερίας και να τορπιλίσει τη σχέση μας με τους εταίρους, σπαταλώντας το διπλωματικό κεφάλαιο της χώρας σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα. Επικαλούνταν λέει "το δάκρυ του Καραμανλή" ως επιχείρημα υπέρ της Ελληνικότητας της Μακεδονίας. Αποκρύπτει φυσικά το γεγονός πως, ενώ γινόταν συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο Καραμανλή, και εκείνος απαίτησε να συμμετάσχει, ο Καραμανλής τον πέταξε έξω. Η τότε κυβέρνηση διαπραγματευόταν με αξιώσεις τη σύνθετη ονομασία των Σκοπίων. το Μακεδονικό ήταν στις προτεραιότητες της ΕΕ και είχε διαφανεί λύση. Με ανερμάτιστους συναισθηματισμούς του είδους "το όνομα μας είναι η ψυχή μας" το momentum χάθηκε, η κυβέρνηση έπεσε, ο Σαμαράς έκανε κόμμα και κεφαλαιοποίησε ηρωισμούς της πεντάρας , και η χώρα υπέστη ένα διπλωματικό Βατερλό γιγαντιαίων διαστάσεων.
Σε σοβαρές χώρες αυτή η πανωλεθρία θα του είχε στοιχίσει τη πολιτική του καριέρα. Αφού έκανε ένα κύκλο με τη Πολιτική Άνοιξη, κέρδισε μόνο μια εκλογική αναμέτρηση, και αργότερα κατέληξε σπίτι του, αφήνοντας πίσω του μια σειρά γκρίζων υποθέσεων, όπως τα μυστικά κονδύλια του Υπουργείου Εξωτερικών. Στις ευρωεκλογές του 2004 ο Κώστας Καραμανλής έκρινε σκόπιμο να τον ανασύρει από το πολιτικό νεκροταφείο και να τον κάνει Ευρωβουλευτή, ενώ το 2008 έγινε Υπουργός Πολιτισμού, κάνοντας του δώρο την ίδρυση του Μουσείου της Ακρόπολης. Δώρο για το οποίο ο κ. Σαμαράς δεν είχε κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του ποδιού του μιας και το έργο ξεκίνησε επί ΥΠ.ΠΟ. Βενιζέλου, συνεχίστηκε επί Βουλγαράκη και η παράδοσή του δρομολογήθηκε επί Λιάπη.
Διεκδικώντας την ηγεσία της ΝΔ, έκανε γνωστές στο ευρύ κοινό τις παλαιοκομματικές του ιδεοληψίες, διορίζοντας τους πάντες σε μια κομματική θέση. Ενώ το κόμμα του ήταν στα τάρταρα, καθώς ο απόηχος της κυβερνητικής θητείας της ΝΔ ήταν ακόμα πολύ έντονος: σκάνδαλα, σπατάλες, προσλήψεις σε όποιον αναπνέει, γαλάζιες συνεντεύξεις, Βατοπέδιο και πολλά πολλά άλλα, εκείνος ωστόσο δε διστάζει να διαπράξει το δεύτερο έγκλημα κατά της χώρας, καταψηφίζοντας το 1ο Μνημόνιο, νομιμοποιώντας στον αστικό κόσμο την απάτη πως για όλα φταίγανε οι αντίπαλοί του, το ΠΑΣΟΚ, ο(τότε) ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστές, όλοι εκτός από εκείνον και τη κυβέρνηση που υπηρέτησε ως Υπουργός. Στα χρόνια της αντιμνημονιακής υστερίας, οι ουρανομήκεις γκάφες του προκάλεσαν συχνά τον γέλωτα, όπως τα Ζάππεια, τα σφυροκοπήματα από συντρόφους του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο διορισμός φαιδρών προσώπων όπως ο Καμμένος και ο Ψωμιάδης σε υψηλές κομματικές θέσεις κλπ.
Επειδή το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, αναγκάστηκε να ψηφίσει το 2ο μνημόνιο, ερχόμενος σε ρήξη με το κόμμα του επειδή υποστήριξαν μια γραμμή που ο ίδιος είχε χαράξει, κάνοντας τον ηγέτη της λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, αρχηγό κόμματος, χωρίς εκείνος να χρειαστεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Κυβέρνησε 2,5 χρόνια κάνοντας -πλην εξαιρέσεων- τα ελάχιστα για να παίρνει τις δόσεις του μνημονίου, ενώ ταυτόχρονα οι παλαιοκομματικές του συνήθεις και τα ρουσφέτια συχνά προκαλούσαν θυμηδία. Τρανταχτό παράδειγμα η επιλογή Λιάτσου για τη διοίκηση της ΕΡΤ.
Θα περίμενε κανείς πως ένας άνθρωπος που κατάφερε, έστω και έτσι, να γίνει πρωθυπουργός μόλις ολοκληρώσει το κύκλο του θα έχει χορτάσει και θα αποσυρθεί. Φευ! Η βουλιμία της καρέκλας δεν του επιτρέπει να δει εκείνο που είναι οφθαλμοφανές, πως όσο παραμένει κολλημένος με τη καρέκλα του, διαπράττει άθελά του(;) το τρίτο έγκλημα κατά της χώρας, να αφήνει το τόπο χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση αφού εκτός από κάτι φαιδρές πιρουέτες, ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά παίζει χωρίς αντίπαλο. Αφού καμώνεται τον ηγέτη των αστών, δεν του έχει πει κανείς ότι στις αστικές δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις είναι καλύτερες όταν έχουν καλές αντιπολιτεύσεις?
